ΑΠΟΛΥΣΟΝ ΑΥΤΗ ΟΤΙ ΚΡΑΖΕΙ ΟΠΙΣΘΕΝ ΗΜΩΝ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

Ένα από τα στοιχεία της ζωής μας είναι και «το αίτημα». Οι άνθρωποι ζητούμε. Από τον Θεό. Από τον εαυτό μας. Από τους άλλους. Από τη δομή της ζωής. Το αίτημα γίνεται η έκφραση του ονείρου ή της επιθυμίας για εμπειρία. Για βίωμα. Λαχτάρα ζωής που άλλοτε έχει να κάνει με τον εαυτό μας, με ό,τι θα μας άρεσε να ζήσουμε, άλλοτε με αυτό που φαίνεται δίκιο για μας ή και για άλλους, ανάλογα με τις αξίες και τις αντιλήψεις μας, άλλοτε καταστροφικό σε βάθος χρόνου για μας, όμως άμεσα ευχάριστο και ωφέλιμο. Το αίτημα ανακοινώνεται διά του λόγου. Της επικοινωνίας. Της γλώσσας. Συχνά με την φωνή. Τον θυμό. Τη διαμαρτυρία. Την απαίτηση. Κάποτε με την παράκληση. Την ευγένεια. Ενίοτε και με την σιωπή.

       Υπάρχουν αιτήματα που μπορούν να εκπληρωθούν διά του προσωπικού κόπου. Δια της στόχευσης και της εργασίας. Αιτήματα που έχουν να κάνουν με τη ζωή μας στον νυν καιρό. Αιτήματα που οδηγούν στην ετοιμασία της ύπαρξης για αιωνιότητα. Που πηγάζουν από τη δίψα για ουρανό και μας χορταίνουν ύδωρ αλλόμενον. Η εκπλήρωση των αιτημάτων αυτών είναι συνήθως πιο κοπιαστική, διότι συναντούμε τους ποικίλους πειρασμούς. Τις δοκιμασίες στη ζωή μας. Κάποιες από αυτές οφείλονται στον χαρακτήρα και τις αδυναμίες μας. Κάποιες στο πνεύμα του πονηρού, το οποίο αποσκοπεί στο να μας βγάλει από την οδό της αληθείας, την οδό της αιωνιότητας. Άλλοτε τα αιτήματά μας απαιτούν την παρέμβαση άλλων για να εκπληρωθούν. Μεσολαβούν κάποιοι που έχουν τα κλειδιά να μας δώσουν ή να μας δοθούν. Άλλοτε με ανταλλάγματα, άλλοτε με ανιδιοτέλεια ή επειδή πιστεύουν και σε μας και στο αίτημά μας.

       Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από έναν πολιτισμό που μεταφέρει την αξία των αιτημάτων στο υλικό επίπεδο. Στην καλλιέργεια και στην εκπλήρωση αιτημάτων που αποκαλύπτουν φιλαυτία, φιληδονία, φιλαργυρία. Ιδίως τα αργύρια έχουν καταφάει τις ψυχές μας. Αρχή και τέλος της ζωής μας, της σκέψης μας έχουν γίνει αυτά. Και όσα μας λείπουν, τόσο τα ποθούμε. Τόσο αγωνιούμε. Κατακρίνουμε. Απογοητευόμαστε. Αλλά και άλλα αιτήματα που έχουν να κάνουν με την επιβίωση, την ευχαρίστηση, την αναγνώρισή μας προβάλλονται ως σημαντικά. Πυρήνας τους το «εγώ». Δύσκολα το «εμείς».

       Υπάρχουν και αιτήματα η εκπλήρωση των οποίων εξαρτάται από τον Θεό. Είναι αυτά που έχουν να κάνουν με την υγεία, τη ζωή και τον θάνατο. Είναι εκείνα που έχουν να κάνουν με τον τρόπο της ευτυχίας. Με την πνευματική πρόοδο. Με την εύρεση της οδού που θα μας βγάλει από την απώλεια τού να μην έχουμε νόημα ζωής και να είμαστε παραδομένοι στα πάθη μας. Αυτά τα αιτήματα δεν είναι προτεραιότητά μας. Συνήθως τα υποβάλλουμε στον Θεό όταν οι περιστάσεις φθάνουν στο απροχώρητο. Κάποτε με απαίτηση και θράσος. Κάποτε με την αίσθηση ότι ματαιοπονούμε και ότι ο Θεός δε θα μας ακούσει.

       Ένα τέτοιο αίτημα υποβάλλει στον Χριστό μία γυναίκα από τη γη Χαναάν. Ειδωλολάτρισσα. Μία φωνή μέσα της τής λέει ότι μόνο ο Θεάνθρωπος θα μπορούσε να την λυτρώσει δια της ιάσεως από την αγωνία της για την κόρη της η οποία δαιμονιζόταν, βρισκόταν δηλαδή υπό κατοχή, δεν έλεγχε τον εαυτό της εξαιτίας της ύπαρξης ενός πειρασμού που την ταλαιπωρούσε και δεν την άφηνε ελεύθερη να προχωρήσει στη ζωή της. Και σπεύδει να ζητήσει το έλεος του Υιού Δαβίδ. Ο Χριστός όμως δεν της απαντά. Τότε αυτή πιο πολύ φώναζε. Και τότε οι μαθητές του Κυρίου Τον παρακαλούν: «απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών» (Ματθ. 15,23). «Διώξε την, γιατί μας ακολουθεί και φωνάζει». Το αίτημά της η γυναίκα το εκφράζει με δυνατή κραυγή. Επιμονή. Γίνεται το επίκεντρο της προσοχής. Και επιμένει. Δεν πτοείται από την φαινομενική άρνηση του Χριστού να την προσέξει. Η αγάπη για την κόρη της είναι πιο δυνατή από την ταπείνωση που υφίσταται. Η πίστη της στον Κύριο δεν πτοείται από την αργοπορία Του να ανταποκριθεί στο αίτημά της. και η αποστροφή των μαθητών προς το πρόσωπό της δε την κάνει να απογοητευτεί. ο Χριστός θα δοκιμάσει λίγο ακόμη την πίστη της και θα δει ότι είναι μεγάλη. Θα εκπληρώσει το αίτημά της. Και θα την αφήσει ως παράδειγμα για το τι είδους αιτήματα χρειάζεται να πρυτανεύουν στη ζωή μας και πώς καλούμαστε να ζητούμε την εκπλήρωσή τους.

        Το αίτημα της Χαναναίας ήταν αίτημα ελευθερίας και αγάπης. Δεν ήταν αίτημα ατομοκεντρικό. Δε ζητούσε κάτι για την ίδια, αλλά για την κόρη της. Η αγάπη προς το παιδί της ήταν τέτοιας ποιότητας που το ήθελε ελεύθερο από το κακό. Ήταν ακόμη αίτημα εμπιστοσύνης στον Θεό και την αγάπη Του. Ήταν αίτημα που εκφράστηκε με πίστη, επιμονή, ταπείνωση και υπομονή, όχι με απαίτηση και θράσος, αλλά με σταθερότητα ελπίδας. Και η ίαση της δόθηκε από της ώρας εκείνης.

       Ο Θεός δεν μας λησμονεί, όταν τα αιτήματά μας είναι τέτοιου είδους. Μπορεί κάποτε να αργεί και να μας δοκιμάζει. Μας δίνει όμως ό,τι είναι αληθινά ωφέλιμο. Ό,τι μας ελευθερώνει. Ό,τι μας κάνει να αγαπούμε περισσότερο τόσο τον Ίδιο όσο και τους ανθρώπους. Να βγαίνουμε από το εγώ μας. Αρκεί να είναι αίτημα που εκφράζεται με την πίστη, την εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον, ακόμη κι αν οι άλλοι, ο περίγυρος φωνάζει το «απόλυσον». Αιτήματα σωτηρίας. Αιτήματα αιωνιότητας. Αιτήματα που τελικά δίνουν νόημα στη ζωή μας. Αυτό που έχει να κάνει με την σχέση με τον Ίδιο. Τον εν σαρκί επιδημήσαντα και λυτρώσαντα ημάς. Διότι αυτό είναι το σπουδαιότερο αίτημα. Της λύτρωσης από κάθε δύναμη του κακού που μας υποδουλώνει και μας αφήνει προσκολλημένους στο νυν.

Κέρκυρα, 29 Ιανουαρίου 2017

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/