ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, ΗΘΙΚΑΙ ΚΑΚΙΑΙ (3)

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, ΗΘΙΚΑΙ ΚΑΚΙΑΙ (3)

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, ΗΘΙΚΑΙ ΚΑΚΙΑΙ (3)

11.  ΠΕΡΙ ΠΟΝΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΚΙΑΣ

Αντίπαλος κακία τη ακεραιότητι εστίν η πονηρία.

Η πονηρία εστί κακία φοβερά ως έμπνευσις του πονηρού δαίμονος του επιζητούντος την επικράτησιν της εαυτού βασιλείας επί της γης.

«Η πονηρία μήτηρ πάσης κακίας˙  ζωή δαιμονική.  Ο πονηρός φαντάζεται και εστί σύντροφος του διαβόλου και συνώνυμος αυτώ, διότι αμφότεροι μετέρχονται τα πονηρά˙  η πονηρία εστί πλάνη και τέχνη διαβολική και γεννά την διπροσωπίαν και απατηλήν ευλάβειαν».  (Ιωάν. Κλίμακος.)

Ο πονηρευόμενος εγένετο όργανον του πονηρού και κατεδικάσθη ήδη υπό του Θεού εις όλεθρον, «οι πονηρευόμενοι εξολοθρευθήσονται».  (Ψαλμ. λς΄. 9).

Τον πονηρευόμενον χαρακτηρίζουσιν αι εξής κακίαι, αι μάλλον εμφανείς˙  η δολιότης, η ανειλικρίνεια, η μνησικακία, το φιλέκδικον, το ψεύδος, η απάτη, ο φθόνος, η βασκανία, το μίσος, η επιβουλή, η υπόκρισις, η αδικία, η χαιρεκακία και άπασαι αι λοιπαί κακίαι, αι προάγουσαι την βασιλείαν του πονηρού επί της γης.  Ο τοιούτος έχει ακάθαρτον την καρδίαν και μισεί και αποστρέφεται το αγαθόν, και αμύνεται τους εργαζομένους αυτό.

Ουαί τη εκκλησία και τη παροικία εκείνη τη εντυχούση τοιούτου ποιμένος˙  τούτον ουχί το πνεύμα το Άγιον εχειροτόνησεν.

12.  ΠΕΡΙ ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑΣ

Αντίστοιχος κακία προς την αρετήν της αμνησικακίας εστίν η μνησικακία.

Η μνησικακία εστί διαρκής ανάμνησις του κακού και διάθεσις έμμονος προς εκδίκησιν.

Η μνησικακία εστί στυγερά κακία κυοφορουμένη εν ψυχή μοχθηρά και αγενεί.

Χαρακτηριστικά της μνησικάκου ψυχής εισιν η εμπάθεια, η οργή, ο θυμός, το ασυμπαθές, το αδιάλλακτον, τα ασυγχώρητον και η εκδίκησις.

Ο μνησίκακος εστιν εικών του πονηρού και πολέμιος των αρχών του Ευαγγελίου.  Ο μνησίκακος εργάζεται, όπως προαγάγη την βασιλείαν του Σατανά επί της γης.

Ο μνησίκακος εστιν αλλότριος τω χριστιανισμώ.  Ο μνησίκακος ποιμήν προήχθη κατά θείαν παραχώρησιν, μαρτυρεί δε κατάπτωσιν της εκκλησίας και έλλειψιν θρησκευτικού συναισθήματος˙  η επισκοπή, εν η ετάχθη επίσκοπος ο μνησίκακος, παρεδόθη ήδη τω Σατανά.  Ουαί δε τοις προχειρίσασιν αυτόν.

«Κόκκος επί πέτρας προσευχή μνησικάκου»  (Πατερικόν).

13.  ΠΕΡΙ ΑΦΡΟΣΥΝΗΣ

Αφροσύνη εστί στέρησις φρονήσεως και διορατικότητος, και πλάνη εν τη αληθεία.  Ο άφρων επίσκοπος εμπίπτει εις επιθυμίας πολλάς, ανοήτους και βλαβεράς και προς εν τέλος φέρεται, τον όλεθρον και απώλειαν.  Ο άφρων εστίν ασεβής, (Λουκ. ιβ΄. 20) και τον Θεόν αυτόν αρνείται.  Η ψυχή του άφρονος, λέγει ο Γρηγόριος ο Νύσσης, γίνεται φιλοσώματός τις και σαρκώδης˙  εν τω βλέπειν τα μάταια και άστατα, βλέπει ουδέν˙  σκότος γαρ εστιν αληθώς η εν τούτοις οξυωπία.  Όθεν ο άφρων εν σκότει πορεύεται.  (Γρηγ. Νύσ. μδ΄. 684).  Ο δε παροιμιαστής λέγει, ότι οι της αφροσύνης πόδες κατάγουσιν εις Άδην˙  σφαλεραί δε αι τροχιαί αυτής και ουκ άγνωστοι.  Ο άφρων εστίν όλως ακατάλληλος προς το υψηλόν αξίωμα του επισκόπου.

Δείτε σχετικά:

-ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, ΗΘΙΚΑΙ ΚΑΚΙΑΙ (2)

-ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, ΗΘΙΚΑΙ ΚΑΚΙΑΙ

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΔΙΚΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΝ

ΜΕΡΟΣ Β΄  ΚΕΦ. Β΄ 11-13

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΒΑΣ. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ