ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ κ. ΙΕΡΕΜΙΟΥ
ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ κ. ΙΕΡΕΜΙΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ - ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ
Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή τοῦ Πάσχα 2014
ΠΑΣΧΑ 2014
Ἀδελφοί μου χριστιανοί,
Χριστός Ἀνέστη!
1.
Λαμπρό γεγονός ἑορτάζουμε σήμερα. Ἑορτάζουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ
μας. Τό γεγονός αὐτό ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἀρχηγός τῆς πίστης μας, ὁ Ἰησοῦς
Χριστός, εἶναι Θεός καί ὄχι ἄνθρωπος. Καί ἀκόμη, τό γεγονός τῆς
Ἀνάστασης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύει Αὐτόν πραγματικό Σωτῆρα καί
Λυτρωτή μας. Ἀκοῦστε, γιατί: Τήν Μεγάλη Παρασκευή μέ τόν σταυρικό Του
θάνατο ὁ Χριστός πρόσφερε τόν Ἑαυτό Του Θυσία στόν οὐράνιο Πατέρα γιά
τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἐρωτοῦμε:
Ἔγινε δεκτή ἡ Θυσία αὐτή τοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν Θεό Πατέρα; Καί βέβαια ἔγινε, γιατί ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν. Ἡ Κυριακή τοῦ Πάσχα, δηλαδή, δίνει ἰσχύ καί κῦρος στήν Μεγάλη Παρασκευή. Ἀφοῦ λοιπόν ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐχέγγυο τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας μέ τήν Θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἄρα καταλύθηκε καί τό ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας, πού εἶναι ἡ φθορά καί ὁ θάνατος. Ὁ θάνατος, ἀγαπητοί μου, δέν ἦρθε ἀπό τόν Θεό· «Θεός θάνατον οὐκ ἐποίησεν», λέγει καθαρά ἡ Ἁγία Γραφή (Σ. Σολ. 1,13). Ὁ θάνατος εἶναι κάτι τό «φάλτσο» στήν ζωή μας καί ἦρθε ἀπ᾽ ἔξω· ἦρθε ἀπό τήν ἁμαρτία καί ὄχι ἀπό τόν Θεό (βλ. Γεν. 2,17). Ἀφοῦ λοιπόν ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μᾶς βεβαιώνει, ὅπως εἴπαμε, γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, μᾶς ἐγγυᾶται ἐπίσης καί γιά τήν ὁριστική νίκη τοῦ θανάτου καί γιά τήν μελλοντική μας ζωή καί ἀθανασία. Ἀκοῦστε τί λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: Ἀφοῦ «Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν», ἄρα «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Γιατί, «ὥσπερ ἐν τῷ Ἀδάμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καί ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται» (Α´ Κορ. 15,20). Τά γράφουμε αὐτά, ἀδελφοί, γιά νά δείξουμε καί τήν ἀντίθεσή μας καί τήν διαφωνία μας πρός τήν δυτική, τήν παπική θεολογία, ἡ ὁποία ἔδωσε μονομερῆ ἑρμηνεία στόν σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ὡς συμπλήρωμα καί ἀποκορύφωμα τῆς σωτηρίας μας, πού δόθηκε μέ τήν σταυρική Θυσία τοῦ Χριστοῦ, θεωροῦμε τήν Ἀνάστασή Του, ἡ ὁποία μᾶς εἶναι ὁ ἀρραβώνας καί ἡ ἀπαρχή καί τῆς ἰδικῆς μας ἀνάστασης καί αἰώνιας μακαριότητας. Γιατί, ἀφοῦ τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἀπό μᾶς, ἀπό τήν Παναγία (ἡ Ὁποία ἦταν πραγματική ἄνθρωπος καί ὄχι ὅπως τήν πιστεύουν οἱ Καθολικοί ὡς μέ αἰθέριον κάπως σῶμα), ἄρα ἡ ἀνάσταση τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ διαβαίνει «ἐπί τό πᾶν», σέ ὅλη δηλαδή τήν ἀνθρώπινη φύση, λόγω τῆς ἑνότητας καί ὁμοιότητας αὐτῆς. Ἀκοῦστε πῶς ὡραῖα τό λέγει αὐτό ἕνας πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης: «Ἐπειδή ἐκ τοῦ ἡμετέρου φυράματος ἡ θεοδόχος σάρξ ἦν, ἡ τοῦ μέρους ἀνάστασις (δηλαδή ἡ ἀνάσταση τοῦ Σώματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ) ἐπί τό πᾶν διεξέρχεται, κατά τό συνεχές τε καί ἡνωμένον τῆς φύσεως, ἐκ τοῦ μέρους ἐπί τό ὅλον συνδεδομένη».1
Ἔγινε δεκτή ἡ Θυσία αὐτή τοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν Θεό Πατέρα; Καί βέβαια ἔγινε, γιατί ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν. Ἡ Κυριακή τοῦ Πάσχα, δηλαδή, δίνει ἰσχύ καί κῦρος στήν Μεγάλη Παρασκευή. Ἀφοῦ λοιπόν ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐχέγγυο τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας μέ τήν Θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἄρα καταλύθηκε καί τό ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας, πού εἶναι ἡ φθορά καί ὁ θάνατος. Ὁ θάνατος, ἀγαπητοί μου, δέν ἦρθε ἀπό τόν Θεό· «Θεός θάνατον οὐκ ἐποίησεν», λέγει καθαρά ἡ Ἁγία Γραφή (Σ. Σολ. 1,13). Ὁ θάνατος εἶναι κάτι τό «φάλτσο» στήν ζωή μας καί ἦρθε ἀπ᾽ ἔξω· ἦρθε ἀπό τήν ἁμαρτία καί ὄχι ἀπό τόν Θεό (βλ. Γεν. 2,17). Ἀφοῦ λοιπόν ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μᾶς βεβαιώνει, ὅπως εἴπαμε, γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, μᾶς ἐγγυᾶται ἐπίσης καί γιά τήν ὁριστική νίκη τοῦ θανάτου καί γιά τήν μελλοντική μας ζωή καί ἀθανασία. Ἀκοῦστε τί λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: Ἀφοῦ «Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν», ἄρα «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Γιατί, «ὥσπερ ἐν τῷ Ἀδάμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καί ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται» (Α´ Κορ. 15,20). Τά γράφουμε αὐτά, ἀδελφοί, γιά νά δείξουμε καί τήν ἀντίθεσή μας καί τήν διαφωνία μας πρός τήν δυτική, τήν παπική θεολογία, ἡ ὁποία ἔδωσε μονομερῆ ἑρμηνεία στόν σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ὡς συμπλήρωμα καί ἀποκορύφωμα τῆς σωτηρίας μας, πού δόθηκε μέ τήν σταυρική Θυσία τοῦ Χριστοῦ, θεωροῦμε τήν Ἀνάστασή Του, ἡ ὁποία μᾶς εἶναι ὁ ἀρραβώνας καί ἡ ἀπαρχή καί τῆς ἰδικῆς μας ἀνάστασης καί αἰώνιας μακαριότητας. Γιατί, ἀφοῦ τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἀπό μᾶς, ἀπό τήν Παναγία (ἡ Ὁποία ἦταν πραγματική ἄνθρωπος καί ὄχι ὅπως τήν πιστεύουν οἱ Καθολικοί ὡς μέ αἰθέριον κάπως σῶμα), ἄρα ἡ ἀνάσταση τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ διαβαίνει «ἐπί τό πᾶν», σέ ὅλη δηλαδή τήν ἀνθρώπινη φύση, λόγω τῆς ἑνότητας καί ὁμοιότητας αὐτῆς. Ἀκοῦστε πῶς ὡραῖα τό λέγει αὐτό ἕνας πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης: «Ἐπειδή ἐκ τοῦ ἡμετέρου φυράματος ἡ θεοδόχος σάρξ ἦν, ἡ τοῦ μέρους ἀνάστασις (δηλαδή ἡ ἀνάσταση τοῦ Σώματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ) ἐπί τό πᾶν διεξέρχεται, κατά τό συνεχές τε καί ἡνωμένον τῆς φύσεως, ἐκ τοῦ μέρους ἐπί τό ὅλον συνδεδομένη».1
2.
Τό γεγονός τῆς ᾽Ανάστασης τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί, τό ὑμνοῦμε καί τό
δοξάζουμε μέ θεσπέσιους ὕμνους στήν θεία μας λατρεία καί ἰδιαίτερα τήν
ἡμέρα τῆς Κυριακῆς. Γιατί κάθε Κυριακή εἶναι ἀφιερωμένη στήν Ἀνάσταση
τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καί κάθε Παρασκευή εἶναι ἀφιερωμένη στόν σταυρικό Του
θάνατο. Γι᾽ αὐτό πρέπει νά ἐκκλησιαζόμαστε τήν Κυριακή ἡμέρα, γιατί ἔτσι
τιμοῦμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί κάθε Θεία Λειτουργία εἶναι
βίωμα τῆς Ἀναστάσης τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι βίωμα καί
τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ. Καί ἀκόμη περισσότερο, αὐτά τά δύο,
τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τά τυπώσαμε πάνω μας μέ τό
βάπτισμά μας στήν ἅγια Κολυμβήθρα.
3.
Γιά μᾶς τούς Ὀρθόδοξους Ἕλληνες ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου,
μιλάει πολύ δυνατά, γιατί αὐτή ἦταν τό κίνητρο γιά τήν ἀνάσταση τοῦ
Ἔθνους μας ἀπό τήν σκλαβιά μας στούς Τούρκους τετρακόσια χρόνια. Ναί!
Οἱ ἀγωνιστές τοῦ ᾽21 πίστευαν πολύ στήν δύναμη τῆς Ἀνάστασης τοῦ
Χριστοῦ. Ἔλεγαν «Χριστός Ἀνέστη» καί πίστευαν ὅτι μέ τήν δύναμη τοῦ
ἀναστημένου Χριστοῦ θά ἀναστηθεῖ καί ἡ πατρίδα. Γιορτάζοντας τό Πάσχα
ἔλεγαν: «Κουράγιο ἀδέλφια! Τόν Χριστό τόν Θεός μας τόν σταύρωσαν καί
ἔπειτα τόν ἔβαλαν σέ τάφο. Ἀλλά δέν ἔμεινε στόν τάφο. Ἀναστήθηκε! Ἔτσι
καί μᾶς: Μᾶς σταυρώνουν οἱ τύραννοί μας, μᾶς παλουκώνουν, μᾶς θανατώνουν
καί μᾶς θάβουν. Ἀλλά, ὄχι! Δέν θά μείνει θαμμένη ἡ πατρίδα μας. Θά
ἀναστηθεῖ! Θά γίνει πάλι ἐλεύθερη καί δοξασμένη. Θἄρθει ἡ ἡμέρα, ἡ
λαμπρή ἡμέρα τῆς λευτεριᾶς μας καί τῆς ἀνάστασης τῆς γλυκειᾶς μας
πατρίδας. Ὁ ἀναστημένος Χριστός θά ἀναστήσει καί τήν πατρίδα μας»! Ναί!
Μέ αὐτή τήν πίστη στήν δύναμη πού χαρίζει ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ,
ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἅρπαξαν οἱ πατέρες μας τά ἄρματα καί ὅρμησαν
σάν λέοντες, πῦρ πνέοντες, σέ ἀγώνα κατά τοῦ ἐχθροῦ καί χάραξε καί
φεγγοβόλισε ἡ λευτεριά στήν Ἑλλάδα μας. – Χριστιανοί μου, καί σήμερα,
χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε, μέ τήν οἰκονομική κρίση καί τά τόσα-τόσα
προβλήματα, πού κρύβονται στήν κρίση αὐτή, ζοῦμε μιά ἄλλου εἴδους
σκλαβιά καί μάλιστα χειρότερη ἀπό τήν τούρκικη. Ὁ Θεός, μέ τίς πρεσβεῖες
τῆς Παναγίας μας, ἄς δώσει στήν πατρίδα μας ἄρχοντες πού νά πιστεύουν
δυνατά στήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά νά μᾶς βγάλουν ἀπό τόν τάφο
τῆς νέας μας σκλαβιᾶς, γιά νά χαροῦμε, ἐμεῖς καί τά παιδιά μας, ὄμορφη
καί ἀναστημένη ζωή. Ἀλλά αὐτό μπορεῖ νά γίνει μόνο μέ ἄρχοντες πού
πιστεύουν θερμά στόν Θεό, σάν τούς πατέρες μας ἀγωνιστές τοῦ ᾽21. Γι᾽
αὐτό, στόν εὐλογημένο μας καί δοξασμένο μας τόπο θέλουμε ἄρχοντες
πιστούς στόν Θεό καί δέν θέλουμε ἀθέους καί ἀπίστους. Οἱ ἄθεοι εἶναι
ἐπικίνδυνοι. Ὦ ἀναστημένε Χριστέ, φύλαξέ μας ἀπ᾽ αὐτούς.
Χριστός Ἀνέστη, ἀδελφοί! Χρόνια Σας πολλά καί εὐλογημένα σέ Σᾶς καί ὅλη τήν οἰκογένειά Σας.
Μέ πολλές εὐχές,
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας
1. Περί ψυχῆς καί ἀναστάσεως, MPG 46,80.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου