Ζωή και θάνατος είναι τίποτα μπροστά στην Ανάσταση

Ζωή και θάνατος είναι τίποτα μπροστά στην Ανάσταση

"Ζωή και θάνατος είναι τίποτα μπροστά στην Ανάσταση"

Είναι η πρόταση με την οποία καταλήγουν τα κείμενα ενός στοχαστή της εποχής μας (Ζ. Λορεντζάτος, Collectanea Εκδ. Δόμος 2009) και όποιος διαβάζει αυτή την καταληκτική απόφανση εκπλήσσεται.

Άλλα βλέπουμε κοιτάζοντας γύρω μας.

Ζωή ο σημερινός άνθρωπος θεωρεί μιά όμορφη σωματική παρουσία, αθλητική, ή "μοντελάτη" (αναλόγως αν είναι άνδρας ή γυναίκα) που κυκλοφορεί με ακριβό αμάξι και ζει σε ένα ακριβό σπίτι. Που κινείται μεταξύ εργασιακού χώρου (αναγκαίο κακό) και ερωτικής ατμόσφαιρας των χώρων καφέ ή διασκέδασης. Που έχει στόχο την άνεση και την προσωπική διασκέδαση. Που απασχολείται πάνω απ' όλα με το πώς φαίνεται. Που μεγαλώνει, με την επιθυμία ικανοποίησης των ...επιθυμιών,
ως το μόνο κριτήριο ενεργειών. Που θεωρεί ότι πρέπει να αποφεύγει πάση δυνάμει, την ενασχόληση με οδυνηρά και οχληρά θέματα και πρόσωπα. Που η αξιολόγηση του περιβάλλοντος γίνεται με βάση αν αυτό (το "περιβάλλον") προσφέρει χρήμα, έρωτα, όνομα. Που απορρίπτει αυτονοήτως κάθε δέσμευση σε υποχρεώσεις ηθικές και κοπιαστικά καθήκοντα. Που έχει τέλος απόλυτη προτεραιότητα την προσωπική ικανοποίηση σε κάθε επίπεδο και θέμα της ύπαρξης του.

Από την άλλη μεριά "ο σύγχρονος άνθρωπος έχει παραμερίσει το πρόβλημα της φθοράς και του θανάτου και προτιμά να ζει θεωρώντας τον θάνατο ως "φυσική" συνέπεια της ζωής, ή ακόμα και να πιστεύει ότι κάποια στιγμή θα μπορούσε να λυθεί αυτό το πρόβλημα διά της τεχνικής και της επιστημονικής προόδου, άσχετα από το εάν ο ίδιος θα έχει εν τω μεταξύ πεθάνει προ πολλού"!!! (Π. Κλιματσάκη: Θεός και Κόσμος σελ. 14 εκδ. Σμίλη). Είμαστε ακριβώς στην αναλογία της περιγραφής του Πασκάλ:"Επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποφύγουν τον θάνατο, για να είναι ευτυχισμένοι, αποφάσισαν να μη τον σκέπτονται". Ο στρουθοκαμηλισμός είναι η πιο ευρέως διαδεδομένη πρακτική. Δεν υπάρχει, ό,τι δεν βλέπω. Ό,τι δεν θέλω να βλέπω!

Κυριαρχεί η αντίληψη ότι είμαστε πακέτα-δείγματα χωρίς αξία, που ο μαιευτήρας εξαποστέλει στον νεκροθάφτη. Όμως πέρα από τον μαιευτήρα και πέρα από τον νεκροθάφτη, η ζωή είναι ανοιχτή σε δύο μυστήρια: στο μυστήριο που προηγείται της γέννησης και στο μυστήριο που ακολουθεί τον θάνατο.

Το άγνωστο και το αιώνιο είναι δύο συνθήκες μέσα στις οποίες είναι "βυθισμένη" η ύπαρξή μας.

Ο θάνατος έρχεται να ταράξει τις αυταπάτες μας και μεις αντί να σταθούμε ειλικρινά και να παλέψουμε με το πρόβλημα προτιμάμε με την δράση να ξεχνάμε..! Ίσως περισσότερο από ποτέ άλλοτε η εποχή μας καλλιεργεί το ταμπού του θανάτου, όπως η παλαιότερη εποχή καλλιέργησε το ταμπού του σεξ.

Ψέμματα και για την ζωή, ψέμματα και για τον θάνατο. Ατομικιστικές αυταπάτες αγωνίας, για "ευχάριστη" ζωή και υπεκφυγές με υλιστικές θεωρίες για αντιμετώπιση του θανάτου, (Όταν θα υπάρχει ο θάνατος δεν θα υπάρχω εγώ!!) που πρωτοακούστηκαν πριν 2500 χρόνια (Επίκουρος 341π.Χ) και επαναλαμβάνονται και τώρα στο Μέγαρο Μουσικής από ένα τρομαγμένο γέρο ψυχίατρο (Ίρβ. Γιάλομ) μπροστά σε χιλιάδες ανόητους έλληνες που δεν άκουσαν ούτε διάβασαν ποτέ τόν φιλόσοφο παππού τους!

Μέσα σ’ αυτήν την διελκυστίνδα της ανθρώπινης τραγωδίας (Ζωή-Θάνατος) ήρθε και μπήκε ο Χριστός αναλαμβάνοντας όλα τα ανθρώπινα γινόμενος τέλειος άνθρωπος. Όντας τέλειος Θεός «σκέπασε» την θεϊκή του φύση· έγινε όπως λέει στον προφήτη Ησαΐα «ένας Θεός κρυμμένος» ώστε η σχέση των ανθρώπων μαζί του, να στήνεται πάνω στην απαραίτητη διακριτικότητα της ελευθερίας.

«Κανένας δεν αγαπά περισσότερο από εκείνον που ξέρει να σέβεται την ελευθερία του άλλου», φωνάζει η Simone Weil. Η διακριτικότητα του Χριστού είναι μια προσφορά στην ελευθερία του ανθρώπου. Μια αποτε­λε­σματική περιφρούρηση της δυνατότητας που έδωσε στον άνθρωπο να αποφασίζει μόνος του για τον προορισμό του. Μόνο ένας κρυμμένος ευγενής Θεός μπορεί να δημιουργήσει με τους ανθρώπους σχέση ελευθερίας και ποτέ εξαναγκασμού· ούτε και για το καλό!

Διάβηκε ανάμεσα μας όχι σαν κάποιος που γυρεύει υποταγμένους (μου­σλίμ-μουσουλμάνος=υποταγμένος και Ισλάμ= υποταγή) αλλά σαν θυσια­ζό­μενος πατέρας. Και μάλιστα με την τραγωδία, θύτες να είναι τα παιδιά του! Σε μια τέτοια αγάπη η μετά την Σταύρωση και τον θάνατο Ανάσταση δεν είναι έκρηξη συμπιεσμένου θυμού, που ζητάει να τους «την σπάσει» όσων δεν τον αποδέχονται, αλλά ήρεμη και χαρούμενη πρόταση-δυνατότητος, να συμβεί (η ανάσταση) και στον καθένα από εμάς. Τώρα ψυχικά, στο τέλος της ιστορίας και σωματικά.

Η ανάσταση δεν αποδεικνύεται ως φακιρικό περιστατικό, αλλά ως αγαπητική συνεπαγωγή σε όσους ποθούν και εμπιστεύονται το πρόσωπο του Χριστού. Πάντοτε το θέμα είναι κατα βάσιν, όχι πως «κόπηκε» η Ερυθρά θάλασσα, αλλά στο ποιος έφτιαξε την Ερυθρά θάλασσα! Αφού αυτός που μπορεί να την φτιάξει αυτονόητα μπορεί και να την «κόψει».

Ο Χριστιανός για να γνωρίσει τον Χριστό δεν αρκείται στην συγκέ­ντρωση «αποδείξεων». Αυτή η μέθοδος είναι των φιλοσόφων και των επιστημόνων, των οποίων ο Θεός ούτε ενδιαφέρεται για μας ούτε μας ενδιαφέρει. Ένας τέτοιος Θεός βρίσκεται στο έλεος των δύο θεμελιωδών αντιθέσεων της σύγχρονης σκέψης: η επιστήμη τον αγνοεί και το σκάνδαλο του κακού ορθώνεται εναντίον του. Αυτός ο Θεός απέχει τόσο πολύ από τον Χριστιανισμό όσο και ο αθεϊσμός. Δεν έχει καμμία σχέση με τον Θεό του Αβραάμ και του Ιησού Χριστού.

Ο Χριστός αναστήθηκε την τρίτη ημέρα.

Ο τρόπος της ζωής Του και η διδασκαλία Του δίνουν νόημα στην ανθρώπινη ζωή.

Ο θάνατος και η Ανάστασή Του φωτίζουν το μυστήριο της ανθρώπινης φθοράς και του θανάτου.

Σε μας μένει να Τον αναζητήσουμε, να Τον γνωρίσουμε, να Τον εμπιστευτούμε ολόψυχα, να Τον υπακούσουμε στον καθημερινό μας τρόπο και έτσι βάσιμα να προσυπογράφουμε και ’μεις ότι «Ζωή και Θάνατος είναι τίποτα μπροστά στην Ανάσταση» αφού θα έχουμε γνωρίσει ότι Αυτός είναι η Ανάσταση (Ιω.11, 25).