Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Ας Αφήσουμε το Χριστό να μπεί στον δικό μας Τάφο


«Ουκ έστιν ώδε»! Ελάτε κοντά, εδώ, να δούμε… Το μνημείο είναι άδειο. Το μέχρι χθες χωρίς πνοή και καταματωμένο σώμα του διδασκάλου της Αγάπης ανέστη. «Ουκ έστιν ώδε»! Εδώ, σήμερα, τώρα, τίποτε δεν είναι πια το ίδιο! Κλείστε τ΄αυτιά σας στους χλευασμούς και τις ειρωνείες. Αδιαφορήστε για λογικές εξηγήσεις. Αυτό το άδειο μνήμα ανατρέπει κάθε λογική και διαλύει κάθε οσμή του θανάτου αυτού του κόσμου. Δεν είναι μία ψεύτικη παρηγοριά, δεν είναι ένας συμβολισμός. Ο θάνατος νικήθηκε! Ο δρόμος είναι ανοιχτός για μία νέα ζωή! Κι αν γύρω μας ο πόνος και ο φόβος συνεχίζουν να χτυπάνε την πόρτα της ψυχής μας, όλοι εμείς, που θα τολμήσουμε να μπούμε σ΄αυτόν τον άδειο τάφο, θα νιώσουμε το φως της αναστημένης αγάπης να τρυπάει την καρδιά μας και να την γεμίζει με φως.

Μέχρι χθες ο θάνατος ήταν το αφεντικό της ζωής των ανθρώπων. Κι αν με το κυνήγι για πλούτο και δύναμη θέλησαν αυτοί να τον ξεχάσουν, πάντα το ειρωνικό του χαμόγελο τα έκανε όλα μάταια. Μέχρι χθες ο θάνατος σκεφτόταν: «Μα ποιος μπορεί να τα βάλει μαζί μου»;  

Και σήμερα, αυτός είναι που κείτεται χωρίς πνοή, νικημένος από τη Ζωή.
Τον νίκησε Εκείνος που περπάτησε το δρόμο της προσφοράς, κι ας τον περιγέλασαν οι άνθρωποι.

Τον νίκησε Εκείνος που περπάτησε το δρόμο της θυσίας, κι ας τον χλεύασε ο κόσμος.
Είναι Αυτός, ο προδομένος από τον ίδιο τον φίλο και μαθητή του, που έφτασε μέχρι τον Άδη, όπως φτάνουν όλοι εκείνοι που διαλέγουν να μείνουν πιστοί στην αγάπη, κι ας νιώθουν πολλές φορές την ίδια την προδοσία και την ίδια εγκατάλειψη.

Η αγάπη όμως βρέθηκε ισχυρότερη από τον θάνατο. Γι΄αυτό και δρόμος Του είχε γυρισμό. 

Ο Άδης δεν Τον κράτησε. Συντρίφτηκαν οι πύλες του.
«Πού είναι, θάνατε, η δύναμή σου; Πού είναι, Άδη, η νίκη σου;» φωνάζει θριαμβευτικά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Μόλις ο Χριστός πάτησε το βασίλειό σου, τα πάντα λούστηκαν στο φως. Δεν ήταν ο Γολγοθάς το τέλος. Ούτε για Εκείνον, ούτε για εμάς, που κουβαλάμε τον μικρό ή τον μεγάλο σταυρό μας καθημερινά στον ώμο. Ας ακουμπήσουμε απόψε τον φωτεινό χιτώνα Του. Δεν θα ακούσουμε το «Μη μου άπτου» όπως το άκουσε η Μαγδαληνή. «Ελάτε μαζί μου» θ΄ακούσουμε, «αγκαλιάστε με και θα σας οδηγήσω στη ζωή».

Ο Χριστός είναι ο μόνος που μπορεί, είναι ο μόνος που ξέρει!
Γιατί βαπτίστηκε στα βάσανά μας, στα πικρά μας βάσανα, και βγήκε νικητής. Κοντά Του τίποτε δεν είναι ανίκητο. Κοντά Του θα βρούμε τον καλύτερο εαυτό μας, τον κλεισμένο στο μνήμα της απονιάς και της σκληροκαρδίας μας.
Ας αφήσουμε το Χριστό να μπει και στον δικό μας τάφο. Χωρίς Αυτόν νεκροί είμαστε κι ας νομίζουμε πως ζούμε.

Μαζί μ΄Αυτόν ζούμε αληθινά, κι ας νομίζουμε πως η φθορά κι ο θάνατος είναι το τελευταίο κεφάλαιο της ανθρώπινης ζωής.
Ας τον ακολουθήσουμε! Ας είμαστε όλοι μαζί Του, όχι μόνο το βράδυ της Ανάστασης αλλά κάθε μέρα της ζωής μας!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου