Όπως αναφέραμε και στα προηγούμενα το δεύτερο βιβλίο που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το βιβλίο του Γιανναρά είναι το βιβλίο του κ. Ράμφου, όπου αμφισβητείται η θεότης του Κυρίου, υπέρ της ιστορικότητος του Ιησού. Ο κ. Ράμφος αυτοπροσδιορίζεται σαν Φιλόσοφος, ιδιαιτέρως δε σαν Μεταμοντέρνος Χριστιανός Φιλόσοφος, καθώς το εν λόγω βιβλίο είναι το πρώτο Μεταπατερικό κείμενο, που και τα μάγια της παραδόσεώς μας λύνει και την ζωοποιεί, την συνεχίζει και την εξελίσσει, καθότι η θεολογική μας παράδοση μαρμαρώθηκε με τη σειρά της, δίπλα στον Μαρμαρωμένο της Βασιλιά. Δεν σήκωσε διαμαρτυρίες επειδή οι ακαδημαϊκοί κύκλοι φοβούνται την φιλοσοφική του κατάρτιση και τη δική τους ανεπάρκεια! Θα φτάσουμε στο βιβλίο που μας ενδιαφέρει, αφού πρώτα ρίξουμε μια ματιά σε αυτή τη φιλοσοφική επάρκεια, η οποία του επέτρεψε να ερμηνεύσει ακόμη και τα Ευαγγέλια!
Η πηγή της αλήθειας του κ. Ράμφου είναι ο Πλωτίνος, ο τελευταίος Έλληνας Φιλόσοφος, ο οποίος “έζησε” τη νίκη του Χριστιανισμού, εξέφρασε την απόρριψή του και ζύγισε, με τα Ελληνικά μέτρα, τον Χριστιανισμό. Το συγκεκριμένο κείμενο του Πλωτίνου, στο οποίο αμφισβητεί τον Χριστιανισμό και πάνω στο οποίο στηρίζεται ο κ. Ράμφος, βρίσκεται στις “Εννεάδες ΙΙΙ 2, 9, 1 – 20”, το οποίο και περιέχει όλη τη δύναμη και την αδυναμία του Ελληνικού πνεύματος. Έχει δε ως εξής: «Η πρόνοια δεν μπορεί να είναι τέτοια ώστε να εκμηδενίζει τη δική μας ευθύνη, γιατί αν τα πάντα ήσαν πρόνοια, ούτε και αυτή η ίδια θα μπορούσε να υπάρξει, γιατί τίνος θα ήταν τότε πρόνοια; Αλλά μόνο το θείο δικαιούται να είναι μόνο, αυτό δε είναι και τώρα! Κινήθηκε δε προς το άλλο, βεβαιότατα χωρίς να έχει σκοπό να το εκμηδενίσει. αλλά κινήθηκε προς τον άνθρωπο για να του εξασφαλίσει μια ζωή σύμφωνα με τον νόμο της πρόνοιας, σύμφωνη δηλαδή με αυτά που ο νόμος της πρόνοιας επιτάσσει! Και ο νόμος της πρόνοιας λέει ότι ακόμη και στην άλλη ζωή, μια αγαθή ζωή περιμένει τους αγαθούς και αντιθέτως μια κακή ζωή περιμένει τους κακούς. Δεν έχει καμμιάν αξία η προσευχή εκείνου ο οποίος ανεύθυνα απαιτεί από άλλους να γίνουν σωτήρες του, ούτε μπορεί να απαιτεί από τους θεούς να κατευθύνουν, να καθοδηγήσουν τα πράγματα της ζωής του εγκαταλείποντας την ζωήν των, αλλά ούτε να απαιτεί πως οι αγαθοί θα γίνουν άρχοντες του βίου του, χωρίς να έχει ενδιαφερθεί ποτέ να υπάρχουν αγαθοί άρχοντες επικεφαλείς των ανθρώπων, διευκολύνοντας το έργο τους όταν τούτο συμβαίνει! Αντιθέτως, φθονούν τους αγαθούς όταν εμφανίζονται, παρότι οι αγαθοί άρχοντες μπορούν να αυξήσουν τον αριθμό των καλών ανθρώπων σε μια κοινωνία!»
Αυτό είναι το κείμενο και ακριβώς με τους ίδιους λόγους ο κ. Ράμφος, μετά τόσους αιώνες, κρίνει και καταδικάζει τους Χριστιανούς. Μοντέρνα πράγματα, ηλικίας 1700 ετών! Δέχεται λοιπόν, και ο ίδιος την πρόνοια αληθινότερη της Εκκλησίας, και για να μας ελευθερώσει στην ατομική συνείδηση, προχωράει στην Ιστορική έρευνα των Ευαγγελίων. Η οποία όμως Ιστορική έρευνα, ω του θαύματος, στηρίζεται ουσιαστικά στα κείμενα του μαθητή του Πλωτίνου, Πορφυρίου και ιδιαιτέρως στο “Κατά των Χριστιανών”! Και γιατί λέμε ουσιαστικά; Επειδή το “Κατά Χριστιανών” διαθέτει μια μέθοδο, η οποία και υιοθετείται εξολοκλήρου από τον κ. Ράμφο: “Αναγνωρίζεται το ηθικό μέγεθος του Ιησού, και κατηγορούνται οι μαθητές του για το γεγονός ότι τον μετέτρεψαν με ψεύδη και Ιστορικές ανακρίβειες σε Θεό!” Νάτη ολόκληρη η Μεταπατερική διαπραγμάτευση των Ευαγγελίων, ηλικίας και αυτή 1500 ετών τουλάχιστον! Μοντέρνα πράγματα, φρέσκα! “Ντύνει” όμως την αντιχριστιανική άγνοια γιατί το κείμενο του Πλωτίνου δείχνει απόλυτη άγνοια του Χριστιανισμού ή εξωτερική και επιφανειακή γνώση, όπως τη διαθέτει και ο συγγραφέας μας! Την ντύνει με Ιστορικές μελέτες του ανεκδιήγητου εκδοτικού οίκου του Αγουρίδη, αγνοώντας τον βασικό νόμο της Ιστορικής έρευνας: Η Ιστορική επιστήμη δεν μπορεί να μελετήσει και να αναλύσει φαινόμενα τα οποία δεν δημιουργήθηκαν από την Ιστορία. Δεν έχουν την αιτία τους στην Ιστορία! Μόνον σε έννοιες έχει πρόσβαση η Ιστορική επιστήμη και στην Ιστορία τους. Γι’ αυτό και επικαλείται το υποκείμενο ο φιλόσοφος μας, για να καλύψει τις παρανομίες. «Βεβαίως εγώ δημιούργησα το αντικείμενο», λέει, βαρύγδουπα στην παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου. Θα δούμε από κοντά και αυτόν του τον λόγο: Θα μας απασχολήσει όμως πριν από αυτό η μέθοδος του Πορφύριου, την οποία χρησιμοποιεί ο Ράμφος, όπως παρουσιάζεται σε μια συνέντευξή του στον “Κόσμο του Επενδυτή”. Λέει: «Η Βασιλεία των ουρανών σημαίνει ότι τελειώνει το κακό στον κόσμο με την αγάπη μέσα μας, αλλάζοντας μέσα μας! Αυτό ενστερνίστηκε το περιβάλλον του Ιησού και οι υπόλοιποι απλοί άνθρωποι. Όμως, αντί να τελειώσει το κακό στον κόσμο, ο Χριστός σταυρώθηκε (συγγνώμη, από εδώ αρχίζει η κωμωδία), πληρώνοντας με τον χειρότερο τρόπο το κήρυγμά του. Ωστόσο, η πίστη και η αγάπη των μαθητών σε αυτό το εκπληκτικό πρόσωπο (πολύ συγκινητικό) δεν μπορούσαν να σβήσουν. Έπρεπε λοιπόν, παρά τις δραματικές αυτές εξελίξεις, που προφανώς (πολύ λογικό, μπράβο) άφησαν εμβρόντητους τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, να εξηγηθεί το οδυνηρό γεγονός του θανάτου του και εξηγήθηκε με το σχήμα της μεταβάσεως από το εδώ και τώρα, σε μια σωτηρία σε μια Δεύτερη παρουσία, στο απώτερο μέλλον. Εν αναμονή της οποίας εμείς πρέπει να είμαστε ηθικοί, να μην έχουμε πάθη κ.τ.λ. Έτσι, λοιπόν, εν αναμονή της Δευτέρας Παρουσίας, προσπαθούμε να πνίξουμε την επιθυμία μας, διότι η αγωνία και ο πόλεμος εναντίον του πάθους είναι ένας πόλεμος καταπνίξεως της επιθυμίας. Όταν όμως καταπνίγουμε την επιθυμία, σκοτώνουμε τον άνθρωπο!»
Αυτός είναι λοιπόν ο μέγας και τρανός φιλόσοφος, ο φόβος και ο τρόμος των ακαδημαϊκών. Οι μαθητές του Κυρίου εμβρόντητοι από τον δραματικό του θάνατο, κατέπνιξαν την επιθυμία και σκότωσαν τον άνθρωπο! Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο άνθρωπος βρίσκεται σκοτωμένος. Δολοφόνοι και ο όχλος, δολοφόνοι και οι μαθητές! Ο Γούντυ Άλλεν σε δράση! Μαθαίνουμε όμως επίσης, πως οι μαθητές πριν σκοτώσουν τον άνθρωπο, επινόησαν το σχήμα της μεταβάσεως από το εδώ και τώρα στο μετά, το οποίο σχήμα χρησιμοποίησε και ο Πλωτίνος στο κείμενο που αναφέραμε λίγο πριν μαζί με την ηθική πανοπλία, για να κατηγορήσει τους Χριστιανούς, οι οποίοι όμως το είχαν ήδη επινοήσει! Δεν υπήρχε τότε, βλέπετε, Ιστορική έρευνα για να μπορέσει να βρει και ο Πλωτίνος τις πηγές των ιδεών του! Ούτε ο Αριστοφάνης στις Όρνιθες δεν κατάντησε έτσι τον Σοφό! Μπορούμε όμως σε αυτό ακριβώς το κείμενο που αποτελεί και την ουσία του “Μυστικού του Ιησού” να κάνουμε το εξής: Να αφαιρέσουμε το όνομα Ιησούς και στη θέση του να βάλλουμε το όνομα Σωκράτης! Δείτε τι θαύμα, τι μέθοδος! Όλα ισχύουν το ίδιο, ίσως και καλύτερα! Όλα φωτίζονται! Αυτή είναι η τόσο ποθητή καθολικότης! Επιτέλους. Αλλάζουμε απλώς τα ονόματα! Τι παιδιάς! Αιώνιοι παίδες ήταν ανέκαθεν οι Έλληνες!
Αφού λοιπόν, ακουμπήσαμε την μοντέρνα καρδιά του προφήτου, ας δούμε τον θησαυρό που κρύβει μέσα της! Τον βρίσκουμε στο βιβλίο του “Μεταφυσική του κάλλους” στις σελ. 209 – 210. Λέει: «… χρειάζεται μήπως να επισημάνω ότι το καθαρό βίωμα προϋποθέτει σχηματισμένη ή σχηματιζόμενη ατομική συνείδηση και ότι ακριβώς στην ατομική συνείδηση εδραιώνεται το αυτοπροσδιοριζόμενο, νεώτερο υποκείμενο; Την εμμένεια της υπερβατικής αλήθειας συνοδεύει μια εσωτερικότης αυθεντικά πνευματική.» Και όλα αυτά σχολιάζοντας και ερμηνεύοντας τον Πλωτίνο, τον μεγάλο, μην ξεχνάμε, δάσκαλο της Νεωτερικότητος!
Ας δούμε όμως, τι λέει ο ίδιος ο Πλωτίνος! Αν συμφωνεί με τον νεώτερο μαθητή του! Και καταρχάς με την εμμένεια! “Εννεάδες IV, 8, 8”: «Και αν κανείς έπρεπε να τολμήσει να πει πιο καθαρά τη γνώμη του, αντίθετα προς το τι νομίζουν οι άλλοι, ούτε η δική μας ψυχή κατεβαίνει στο σύνολό της, αλλά κάποιο στοιχείο της παραμένει για πάντα στο νοητό!»
Ας δούμε λοιπόν, πού “κατεβαίνει” και τί είναι αυτή η ατομική συνείδηση ή η αυτογνωσία του σύγχρονου υποκειμένου. “Εννεάδες Ι, 4, 9, 10”: «Λένε οι πολλοί: Εάν κάποιος είναι σοφός. αν δεν αισθάνεται ούτε ενεργεί σύμφωνα με την αρετή, πώς μπορεί να ευδαιμονεί; Αλλά και αν δεν αισθάνεται ότι υγιαίνει, αυτό δεν τον εμποδίζει να υγιαίνει, και αν δεν ξέρει ότι είναι καλός, ούτε πάλι κάτι τον εμποδίζει να είναι καλός. Έτσι, αν είναι σοφός και δεν το γνωρίζει, θα ήταν γι’ αυτό λιγότερο σοφός; Ίσως κάποιος να ήθελε να συμπεριλάβει μέσα στην σοφία την αίσθηση και τη συνείδηση αυτής της αισθήσεως απαιτώντας αυτή η ευδαιμονία να είναι παρούσα μέσα στην ενεργούμενη σοφία. Αυτό το επιχείρημα θα είχε νόημα αν η σοφία και η γνώση ήταν αγαθά κατεκτημένα, αλλά, αν η υπόσταση της σοφίας βρίσκεται σε μια ουσία ή μάλλον στην ουσία, η ουσία αυτή δεν παύει λοιπόν να υπάρχει σ’ αυτόν που κοιμάται ή σ’ αυτόν που δεν έχει τη συνείδηση της αισθήσεως.»
Να δούμε και την επιθυμία του νέου – σοφού; Ας την δούμε. “Εννεάδα Ι, 3, 4, 9-12”: «Η διαλεκτική αφού παύσει την περιπλάνησή της στο αισθητό εγκαθίσταται στο νοητό, όπου πραγματοποιεί τη δραστηριότητά της εκδιώκοντας το ψεύδος και τρέφοντας την ψυχή στη λεγόμενη πεδιάδα της αλήθειας.» Αυτός είναι ο αληθινός Φιλόσοφος, στη σοφία του οποίου, ο κ. Ράμφος κυριολεκτικά μάς περισσεύει! Βλέπουμε λοιπόν καθαρά, πως ερμηνεύοντας ακόμη και τον αγαπημένο του Πλωτίνο, λέει ό,τι θέλει. Ας δούμε λοιπόν, τι θέλει ερμηνεύοντας και τα Ευαγγέλια!
Καταρχάς, ας εξετάσουμε τι θέλει η Ιστορική σχολή. Γεννήθηκε από τον διάσημο Harnack, ο οποίος κήρυξε τον αφελληνισμό του χριστιανισμού, μετά τον ρωμαϊκό εξελληνισμό του χριστιανισμού (πριν από αιώνες). Ακολουθώντας τη λουθηρανική σωτηρία sola scriptura ο γραπτός λόγος πήρε τη θέση του νοητού κόσμου, η φιλοσοφία μεταλλάχτηκε γρήγορα σε ιστορία της φιλοσοφίας και ο γερμανικός ιδεαλισμός εδραίωσε για πάντα στη θέση του νου το αληθινό εγώ του Φίχτε, το υπερβατικό δηλαδή υποκείμενο ή την αυτοσυνειδησία. Έτσι οι γερμανοί ακαδημαϊκοί μπήκαν σε δουλειά για να αναμορφώσουν τα πάντα σύμφωνα με τις νέες αρχές. Δούλεψαν σκληρά, όπως είναι γνωστό, ολόκληρο τον περασμένο αιώνα, μέχρι Γιανναρά, Ράμφου και Ζηζιούλα. Γνωρίσαμε τις μεγάλες απομυθοποιήσεις, τις οποίες πραγματοποίησαν διάφορα “ιερά τέρατα” της σκέψης και της πίστης, τα οποία συναντούν οι δικοί μας θεολογούντες στα συνέδρια και προσφέρουν με ζέση την αδυναμία τους θυσία στις δυνάμεις τους. Το παράρτημα της ιστορικής σχολής του Αγουρίδη έδωσε μάλιστα και ένα έκτακτο καρπό τελευταία, δια χειρός του κ. Καραβιδόπουλου: “Η ασκητική ανάγνωση της Γραφής”. Τα πάντα είναι ένα βιβλίο και μάλιστα ένα “ανοιχτό” βιβλίο.
Τί θέλει τώρα προσωπικά ο κ. Ράμφος; Θέλει λοιπόν, να βάλλει τον ΧΡΟΝΟ στην Αγία Τριάδα. Αρχαία και αυτή επιθυμία όλων ανεξαιρέτως των αιρετικών, αρχής γενομένης από τον Άρειο! Γιατί; Επειδή με αυτόν τον τρόπο ο Χριστός είναι κτίσμα σαν τα μούτρα μας! Ο εσωτερικός Χριστός, η εσωτερική φιλία με τον Ιησού του πάπα, ο Ιστορικός Ιησούς ακόμη και σαν γενάρχης πεπρωμένου, καθένα ξεχωριστά, είναι κτίσματα! Ένας Ικανός Μάγος, είναι τελικά ο Ιησούς, ο οποίος μάγεψε τις συνειδήσεις των Χριστιανών τόσους αιώνες, τους βύθισε στην καθυστέρηση, στους σκοτεινούς αιώνες, τους κράτησε άβουλους, ομαδοποιημένους, χωρίς δημιουργικότητα και πρωτοβουλία! Μιμηταί μου γίγνεσθε λοιπόν, πατριώτες, καθώς καγώ εμού! Είστε ελεύθεροι! Αν θέλετε όμως, λόγω της μακράς συνήθειας, να έχετε μία προσευχή, απευθύνετε αυτή την προσευχή στον εκπληκτικό Μάγο, που λίγο έλειψε να μαγέψει και εμένα:
“Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μή μοι δός. Χάρισε τώ σώ δούλω τήν ελευθερία. Γιατί μ’ αυτό το πνεύμα μας κρατάς αλυσοδεμένους, μακρυά από την εξέλιξη. Και αυτό το πνεύμα Εσύ μας το δίνεις!”
Έλεος!
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου