Ἡ ἀναμονή τοῦ Ἀντιχρίστου - «Παγκοσμίου Ἐκπαιδευτοῦ» ἀπό τούς Θεοσοφιστές καί Μασόνους

Ἡ ἀναμονή τοῦ Ἀντιχρίστου - «Παγκοσμίου Ἐκπαιδευτοῦ»
ἀπό τούς Θεοσοφιστές καί Μασόνους
 

Δημοσιεύουμε ἐδῶ ἀποσπάσματα σχετικά μέ τήν προσμονή τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀπό τά θεοσοφικά κείμενα δύο ἐκ τῶν ἡγετῶν τῆς Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας, τῆς Ἄννυς Μπεζάντ (Annie Besant, 1847-1933), δεύτερης ἡγέτιδος τῆς Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας (ἱδρυθείσης τό 1875) καί τοῦ Καρόλου Γουέμπστερ Ληντμπῆτερ (1854-1934), συνεργάτη τῆς Μπεζάντ καί συνιδρυτοῦ τῆς Liberal Catholic Church, ὅπως αὐτά συλλέχθηκαν σέ εἰδική ἕκδοση τῆς Αὐστραλιανῆς Μαίρη Ἔλανορ Ρόκυ (Mary Elanor Rocke, ca 1890-1954), γραμματέως καί φυσικο-θεραπεύτριας τοῦ Ληντμπῆτερ.Τά κείμενα αὐτά προέρχονται ἀπό τήν ἑλληνική ἔκδοση τῆς συλλογῆς τῆς Rocke, Ἡ ἔλευσις τοῦ Μεγάλου Ἐκπαιδευτοῦ (ἀποσπάσματα τῶν ἔργων τοῦ C.W.L. καί τῆς A.B. συλλεγέντων ὑπό M.E. Rocke), ἔκδοσις τοῦ Τάγματος τοῦ Ἀστέρος τῆς Ἀνατολῆς, Ἀθῆναι 1926. Τά κυριότερα τῶν ἀποσπασμάτων ἀπό τήν σπάνια καί δυσεύρετη αὐτή ἔκδοση εἶχε τήν προνοητικότητα νά περιλάβει ὁ μακαριστός Νικόλαος Στ. Ψαρουδάκης στό ἔργο του Στά ἄδυτα τῆς Μασονίας, Μπροστά στό μεγάλο πόλεμο ΙΑ΄, ἐκδ. «Ὀρθόδοξο Μέτωπο», Μαρούσι 1995, σελ. 742-746, ἀπό ὅπου τά ἀναδημοσιεύουμε καί ἐμεῖς (μέ σημείωση τῶν σελίδων αὐτοῦ τοῦ ἔργου τοῦ κ.Ψαρουδάκη ἐντός ἀγκυλῶν).
 

Τό πρωτότυπο ἔργο τῆς Rocke στά ἀγγλικά ἐκδόθηκε ὑπό τόν τίτλο The Coming of the World-teacher and Death, War and Evolution, ἔκδ. Allen & Unwin, London 1917 (σσ. 242).  

Ἐντός τοῦ κειμένου ὑπό τά ἀρχικά Α.Β. (γιά τά κείμενα πού προηγοῦνται τῶν ἀρχικῶν) ἐννοεῖται ἡ Annie Besant, ἡ ὁποία ὑπῆρξε καί ἐπιφανής ἡγέτιδα τοῦ διεθνοῦς μεικτοῦ μασονικοῦ τάγματος Le Droit Humain, ἐνῷ ὑπό τά ἀρχικά C.W.L. ὁ ὡς ἄνω Charles Webster Leadbeater, μέλος ἐπίσης τοῦ μεικτοῦ Τεκτονισμοῦ (Co-masonry) ἀπό τό 1915. 

Ἐκ τῶν ἀποσπασμάτων αὐτῶν γίνονται ὁλοφάνερες οἱ ἑξῆς πλάνες τῆς Θεοσοφίας καί τῆς «ἐσωτερικῆς», ἐπηρεασμένης ἀπό τή Θεοσοφία, Μασονίας: (α) ἡ ἐκπεφρασμένη διάκριση δύο προσώπων στόν Ἰησοῦ Χριστό, σύμφωνα μέ τήν ἀρχαία αἵρεση τοῦ Νεστοριανισμοῦ, δηλαδή διάκριση μεταξύ τοῦ «φιλοξενοῦντος» ἀνθρώπου Ἰησοῦ καί τοῦ «φιλοξενουμένου» αἰωνίου καί οὐρανίου «Χριστοῦ»· (β) ἡ πίστη στήν ἐπανεμφάνιση καί κυκλική κατά περιόδους (ἐπαν)ἐνανθρώπηση τοῦ αἰωνίου «Ἰδανικοῦ Χριστοῦ» στά πρόσωπα τῶν διαφόρων ἱδρυτῶν θρησκειῶν ἀνά τόν κόσμο. Ἔτσι (δῆθεν), ὁ Ἰησοῦς, δέν εἶναι παρά μία μόνον μερική ἱστορική «ἐκδήλωση» τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἱστορικῶς τελευταία, ἴσος καί ὅμοιος μέ τόν Bodhisattva τοῦ Βουδδισμοῦ κ.ἄ.· (γ) ἡ ἀντίληψη ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν τήν ἴδια πίστη, καί ὅτι μόνον λόγῳ παραφθορᾶς καί παρερμηνείας τοῦ ἀρχικοῦ μηνύματος προέκυψαν οἱ δογματικές διαφορές τους ἤ, ὅτι  λόγῳ πνευματικῆς νηπιότητος τῶν ἀρχαίων ἀνθρώπων τά παλαιά μηνύματα τοῦ «Χριστοῦ» διέφεραν ἀπό τά τωρινά, ὡς συγκαταβατικῶς ἁπλούστερα· (δ) ὅτι ἀναμένεται ἐπανεμφάνιση τοῦ «Χριστοῦ», στό πρόσωπο τοῦ ἀναμενομένου «Μεγάλου Ἐκπαιδευτοῦ», τόν ὁποῖον ἀναμένουν ἐπί γῆς ὅλες οἱ θρησκεῖες καί (δῆθεν) καί ὁ Χριστιανισμός, ὡς ἀπαρχή μιᾶς «Νέας Ἐποχῆς» (New Agew)· (ε) ὁ τόπος προελεύσεως τοῦ ἀναμενομένου «Χριστοῦ» εἶναι τά Ἰμαλάϊα, ὁπότε τονίζεται προφανῶς ὁ ρόλος τοῦ Βουδδισμοῦ στή διαδικασία αὐτή· (στ) ἡ προπαρασκευαστική δράση τοῦ Τάγματος τοῦ Ἀστέρος τῆς Ἀνατολῆς (Order of the Star of the East, στό Adyar τῶν Ἰνδιῶν, 1911-1927) καί ἄλλων ὁμάδων γιά τήν προετοιμασία τῆς ἀποδοχῆς τοῦ «Χριστοῦ»· (ζ) ἡ περιφρόνηση καί εἰρωνεία τῶν Θεοσοφιστῶν ἔναντι τῶν δογματικῶν ἀντιρρήσεων καί συζητήσεων, τίς ὁποῖες πρέπει νά ἀντιμετωπίζουν αὐτοί «συγκαταβατικῶς» χωρίς νά ἐπιδίδονται σέ («ἀνώφελες καί παιδιάστικες») δογματικές ἀναλύσεις, ἀφοῦ κατ΄ αὐτούς «ἡ ἀλήθεια εἶναι μία»· τέλος, (η) ὅτι ἡ Θεοσοφία ἔχει καλύτερη γνώση τοῦ «Χριστοῦ» ἀπ΄ ὅ,τι εἶχαν οἱ μαθηταί τοῦ Ἰησοῦ.  

Προκαλεῖ ἐντύπωση στά κάτωθι ἡ θρασέως εὐθεῖα (!) ἀπόρριψη τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας περί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐρχομένου «ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ» (Ματθ. 24, 30 & 26, 64· Μάρκ. 14, 62 καί Ἀποκ. 1, 7)· τοῦτο, βεβαίως, ἐπειδή ἡ εὐαγγελική Ἀλήθεια δέν εὐνοεῖ τήν ἀποκρυφιστική-θεοσοφιστική προσμονή τῆς ἐπί γῆς δράσεως καί βασιλείας τοῦ ἀναμενομένου Ἀντιχρίστου «Παγκοσμίου Ἐκπαιδευτοῦ». Αὐτό τό «παράπονο» ἐξέφρασε ὁ Χριστός στούς ἀπειθεῖς Ἰουδαίους, ὅτι δέν ἀποδέχθηκαν τόν Ἴδιον, ὁ Ὁποῖος ἦλθε καί ἔδρασε ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀλλά θά ἀποδεχθοῦν ἐκεῖνον πού θά ἔλθῃ «ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ», δηλαδή ὡς μόνος παντοδύναμος Θεός (Ἰω. 5, 43). Γιά τόν ἴδιο λόγο ὁ Χριστός μᾶς προειδοποίησε νά μή δεχθοῦμε «Χριστόν» ἐπί γῆς, διότι ὁ Ἴδιος θά ἔλθει μόνον ἀπ΄ οὐρανοῦ καί ἡ ἔλευσή Του ἀπ’ οὐρανοῦ θά εἶναι ἀσφαλές σημεῖον γιά νά μή δεχθοῦμε ἀντιχρίστους ψευδοπροφῆτες: «Τότε ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ, ἰδού ὧδε ὁ Χριστός ἤ ὧδε, μή πιστεύσητε· ἐγερθήσονται γάρ ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφῆται καί δώσουσι σημεῖα μεγάλα καί τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καί τούς ἐκλεκτούς· ἰδού προείρηκα ὑμῖν. Ἐάν οὖν εἴπωσιν ὑμῖν, ἰδού ἐν τῇ ἐρήμῳ ἐστί, μή ἐξέλθητε, ἰδού ἐν τοῖς ταμείοις, μή πιστεύσητε· ὥσπερ γάρ ἡ ἀστραπή ἐξέρχεται ἀπό ἀνατολῶν καί φαίνεται ἕως δυσμῶν,  οὕτως ἔσται καί ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. 24, 23-27· πρβλ. Μάρκ. 13, 21-23). Τό ἴδιο ὑπενθύμισαν στούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί οἱ Ἄγγελοι κατά τήν Ἀνάληψη τοῦ Σωτῆρος, λέγοντας ὅτι ὁ Χριστός θά ἐπανέλθει σωματικῶς (καί ὄχι ὡς «δύναμις» ἤ «χριστο-συνειδητότητα» ἤ μέ μετενσάρκωση) ἀπ’ οὐρανοῦ ἐν τῇ δόξῃ Του, μέ τόν ἴδιον τρόπον πού ἀνελήφθη «ὅν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτόν πορευόμενον εἰς τόν οὐρανόν», δηλαδή ἐνδόξως ἐν νεφέλῃ (Πράξ. 1, 9.11). 

Καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες, μέ χαρακτηριστικό παράδειγμα τόν Ἅγιον Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό μᾶς προειδοποιοῦν νά ἀναμένουμε τόν Χριστό μόνον ἀπ΄ οὐρανοῦ καί ὄχι ἐπί γῆς, ὅπως ὁ Χριστός μᾶς προειδοποίησε πρός ἀσφάλειάν μας: «Μηδείς τοίνυν ἀπό γῆς ἐκδεχέσθω τόν Κύριον, ἀλλ’ ἐξ οὐρανοῦ, ὡς αὐτός ἠσφαλίσατο» ( Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως 26 [99] PG 94, 1217C).
 

Γιά τίς πρῶτες δεκαετίες τῆς Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας, χρήσιμα εἶναι τά πονήματα:
Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ, Ἡ Θεοσοφία, ἔκδ. «Ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 1988· ἐπίσης,
Δ. ΜΑΓΚΡΙΩΤΗΣ, Θεοσοφία· ἡ διδασκαλία καί αἱ πλάναι της, Ἀθῆναι 1967·
Ἀρχιμ. Χ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ξεσκέπασμα τῆς Θεοσοφίας, ἐκδ. «Ὀρθ. Τύπου», Ἀθῆναι 1973

Γιά τίς μεταγενέστερες καί πρόσφατες ἐξελίξεις βλ. Πρωτοπρ. ΑΝΤ. ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ, Ἀποκρυφισμός-Γκουρουϊσμός-Νέα Ἐποχή, Ἀθῆναι 1997.
Γιά τίς μεσσιακές προσδοκίες περί Ἀντιχρίστου – «Ὑδροχοϊκοῦ Χριστοῦ» τῆς New Age, βλ. τό ἄρθρο Ὁ Ἀντίχριστος καί ὁ Πάπας κατά τίς προσδοκίες τῶν νεοεποχιτῶν στό Διαδίκτυο.