ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΡΑΒΕΝΝΑ

Απόσπασμα από την ομιλία του ΠΑΠΑ προς τους Επισκόπους της Γαλλίας, στις 14 Σεπτεμβρίου 2008 στην Λούρδη της Γαλλίας!

«Η Εκκλησία – Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική – σας γέννησε μέσω του Βαπτίσματος. Αυτή η Ίδια σας κάλεσε στην υπηρεσία της. Εσείς της προσφέρατε την ζωή σας, πρώτα σαν διάκονοι και ιερείς, κατόπιν σαν Επίσκοποι.

Διάδοχοι των Αποστόλων, αντιπροσωπεύετε τον Χριστό, επικεφαλής των ενοριών που σας έχουν εμπιστευτεί, και προσπαθείτε να πραγματοποιήσετε σ’ αυτές την εικόνα του Επισκόπου που ’χει χαράξει ο Απόστολος Παύλος. Πρέπει να αναπτύσσεσθε συνεχώς σ’ αυτήν την οδό, για να μπορείτε να είστε όλο και πιο πολύ “ φιλόξενοι, φιλάγαθοι, σώφρονες, δίκαιοι, όσιοι, εγκρατείς ” (Προς Τίτον 1, 8-9). Ο Χριστιανικός λαός πρέπει να σας περιβάλλει με σεβασμό και συμπάθεια. Από καταγωγής η Χριστιανική μας παράδοση, επέμεινε πάνω σ’ αυτό το σημείο: “ Όλοι όσοι είναι για τον Θεό και τον Χριστό, είναι μαζί με τον Επίσκοπο” έγραφε ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας!

Η Αποστολή σας, πνευματική πάνω απ’ όλα, συνίσταται στην προσπάθεια σας να δημιουργήσετε τις κατάλληλες συνθήκες έτσι ώστε οι πιστοί να κατορθώσουν, για να αναφερθούμε γι’ άλλη μια φορά στον Άγιο Ιγνάτιο, “ να υμνήσουν με μια φωνή μέσω του Χριστού, τον Πατέρα ” και να κατορθώσουν τοιουτοτρόπως να κάνουν την ζωή τους μια προσφορά στον Θεό.

Σας ενθαρρύνω να συνεχίσετε να εργάζεσθε με εμπιστοσύνη και ενότητα, σε πλήρη κοινωνία με τον ΠΕΤΡΟ, ο οποίος ήλθε να επιβεβαιώση την πίστη σας!!!».

Ένα χρόνο μόλις, μετά την υποταγή της Ορθοδοξίας στο πρωτείο του ΠΑΠΑ, στην Ραβέννα της Ιταλίας, τα πράγματα ξεκαθαρίζουν.

Ο πάπας είναι αποφασισμένος να φθάσει έως μετενσαρκώσεως, προκειμένου να κρατήση το πρωτείο του. Και πόσο φτωχή φαντάζει πλέον η φιλοδοξία του. Η ορθοδοξία μιλά για ομοίωση Χριστού,
“ Μέλη Χριστού γινόμεθα, μέλη Χριστός ημών δε,
και χειρ Χριστός και πους Χριστός εμού του παναθλίου,
και χειρ Χριστού και πους Χριστού ο άθλιος εγώ δε! ”,
αυτός ο φτωχός συνεχίζει να είναι προσκολλημένος στον Πέτρο και στην υποτιθέμενη υπεροχή του έναντι των υπολοίπων Αποστόλων. Δεν μπορεί να πει ο φτωχός άμυαλος, εγώ ο πανάθλιος. Θέλει μια Εκκλησία και μια Σωτηρία χωρίς Μετάνοια, ο άμοιρος.

Κάτι που εντυπωσιάζει όμως στο απόσπασμα και δεν πρέπει το αφήσουμε να μας ξεφύγει, είναι η “ορθόδοξη” σκέψη του πάπα! Πρέπει να μελετά τελευταίως με προσοχή την ορθοδοξία. Γιατί πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε την ομοιότητα του αποσπάσματος με το βιβλίο Θρησκευτικών της τρίτης Γυμνασίου; Υπάρχει ένα κοινό πνεύμα, είναι ολοφάνερο. Μπράβο του τού πάπα, αναγνωρίζει έστω και αυτός το παιδαγωγικό μας Ινστιτούτο, γιατί εδώ στην Ελλάδα είναι κατάπτυστο. Μπράβο του!

Το Απόσπασμα περιέχει μια ολοκληρωμένη θεολογία μετά τον θάνατο του Θεού. Ο Θεός είναι άγνωστος, άφαντος, δεν υπάρχει! Έχει αποσυρθεί στα δώματά του για να ησυχάση από τις πληγές.

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Αυτό είναι το νέο Δόγμα, η νέα Εκκλησία! Μοναδικός Πατέρας αυτής της Νέας Εκκλησίας, ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας. Ο καημένος δεν υπολόγιζε τις ατραπούς της Ιστορίας. Πίστευε πως θα δοξασθεί σαν Μάρτυρας, αλλά τελικά δοξάζεται σαν Επίσκοπος. Ο κλήρος και ιδιαιτέρως οι Επίσκοποι είναι πλέον κατευθείαν εκπρόσωποι και αντιπρόσωποι του Θεού. Λόγω δε και της προστασίας των από τον ξεχωριστό Πέτρο, αναδεικνύονται παμψηφεί και ομοφώνως αντιπρόσωποι, με 3-0.

Η εξέλιξη του Δόγματος είναι μεγάλη όπως βλέπουμε. Ο άνθρωπος κατόρθωσε σαν ταπεινός και τελευταίος, σαν Άγιος να ενωθεί με τον Κύριο. Σήμερα ενώνεται με τον Πατέρα και σαν πρώτος. Δόξα τω Θεώ υπάρχει πρόοδος.

Αυτή η νέα Εκκλησία, απεικονίζεται τέλεια σε μια παληά ταινία του Αντονιόνι, το “Μπλόου Απ - Blow Up”. Στο τέλος της ταινίας δύο άνθρωποι παίζουν τένις χωρίς μπάλα. Στην αρχή φαίνεται παράλογο, ακόμη και στον φωτογράφο που πρωταγωνιστεί. Όμως, σιγά-σιγά, το παράλογο γίνεται όλο και πιο πραγματικό. Ακούμε όλο και πιο δυνατά τους χτύπους της μπάλας και ο φωτογράφος κινεί το κεφάλι του στον ρυθμό της. Ξαφνικά η μπάλα, από λάθος χτύπημα, προσγειώνεται στα πόδια του φωτογράφου. Μετά έναν στιγμιαίο δισταγμό, εκείνος σκύβει, μαζεύει την αόρατη μπάλα και την πετά με αποφασιστικότητα πίσω, ξαναβάζοντάς την στο παιχνίδι.

Για την μπάλα δεν γνωρίζουμε τίποτε, μας είναι άγνωστη όπως και ο Θεός. Γνωρίζουμε μόνο τους αντιπροσώπους του. Αλλά η δυναμική του παιχνιδιού μεταμορφώνει τους θεατές (εμάς) σε συμπαίχτες. Το παν είναι να ξεκινήσουμε να παίζουμε! Και η μπάλα σιγά-σιγά γίνεται πιο αληθινή από την πραγματική. Καθένας μας παρακολουθεί το δικό του παιχνίδι. Γίνεται ΠΡΟΣΩΠΟ.

Αυτή η νέα, εξελιγμένη, αστική, υποκειμενική Εκκλησία, είναι ακριβώς το παιχνίδι χωρίς μπάλα. Παίζει κανείς σαν να ήταν εκεί η μπάλα, δηλαδή ο Θεός. Αν το παιχνίδι “Λειτουργεί”, στο τέλος-τέλος, δεν είναι και τόσο σημαντικό, η μπάλα να είναι εκεί.

Το υποκείμενο εκκλησιάζεται! Σιωπή!
Μην το ταράζετε!
Βλέπει τα άγνωστα και τα αόρατα, στον ύπνο του!

S

Αναρτήθηκε από amethystos στις 1:46 μ.μ.