Η ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ

Η ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ

Οι μελετητές της ιστορίας της φιλοσοφίας δέν κατόρθωσαν ακόμη να εξηγήσουν εάν ο  Cusano είχε πρόθεση να αρνηθεί την αρχή της αντιφάσεως του Αριστοτέλη, ανταλλάσσοντας την με την ψυχολογική αρχή της coincidentia oppositorum. Επιπλέον δέν έχει ξεκαθαρίσει πλήρως πώς κατόρθωσε ο Cusano να αναπτύξει έναν κατανοητό λόγο, χωρίς την βοήθεια της αρχής της μή-αντιφάσεως, αλλά και έναν λόγο βαθύ ταυτοχρόνως και παθιασμένο, όπως είναι η «μεταφυσική του ενός». Σήμερα η Σύμπτωση των αντιθέτων, χαρακτηρίζει απολύτως την λογική του μοντέρνου κόσμου, και έχει εισαχθεί ακόμη και στην θεολογία,όπως βλέπουμε και στο κείμενο του Ratzinger. Ο Hegel, δηλώνει ξεκάθαρα την αποκάκρυνση του απο την αρχή της λογικής της αρχαιότητος την οποία αντικαθιστά με μία νέα λογική την λεγόμενη «διαλεκτική», η οποία χειραφετείται απολύτως απο την αρχή της μή-αντιφάσεως. Ο Γιούνγκ σήμερα ανακαλύπτει τον σύγχρονο εαυτό όπου συντελείται το Mysterium coniunctionis όπου συντελείται η ένωση των αντιθέτων.

Ο Αριστοτέλης πρώτος καθόρισε το αξίωμα της μή-αντιφάσεως σαν απαραίτητο για να έχει νόημα και να γίνεται κατανοητός ένας λόγος. (μεταφυσικά Γ3 1005 b 19-34) Στην μετάφραση Γεωργούλη σελίδα 66 διαβάζουμε : Είναι αδύνατον το ίδιο πραγμα κατα τον ίδιο χρόνο (τον αυτό Χρόνο) να υπάρχει και να μήν υπαρχει σε ένα και ίδιο πράγμα, και κατά την αυτή άποψη. «Το γάρ αυτό άμα υπάρχειν τε και μήν υπάρχειν αδύνατον τώ αυτώ και κατα το αυτό»

Γεωργούλης : «Δηλαδή το αυτό να υπάρχει και να μήν υπάρχει στο αυτό κατα τον αυτό χρόνο και κατα την αυτή έποψη είναι αδύνατον»

«Ει δε μή ενδέχεται άμα υπάρχειν τώ αυτώ ταναντία, εναντία δ’εστί δόξα δόξη ή της αντιφάσεως, φανερόν ότι αδύνατον άμα υπολαμβάνειν τον αυτόν είναι και μή είναι το αυτό άμα γάρ αν έχοι τας εναντίας δόξας ο διεψευσμένος περι τούτου»

Η κατα γράμμα μετάφραση του Γεωργούλη έχει ώς εξής : «Εάν όμως δέν μπορεί να γίνει ώστε σύγχρονα στο αυτό να υπάρχουν τα εναντία και σε μία δόξα (γνώμη) να είναι και η εναντία δόξα, η δόξα της αντίφασης, είναι φανερό ότι είναι αδύνατο ο αυτός σύγχρονα να δοξάζη ότι το αυτό είναι και δέν είναι, γιατι σε μία τέτοια περίπτωση θα είχε σύγχρονα τις ενάντιες δόξες αυτός που σε ένα τέτοιο λάθος θα ήταν πεσμένος»

Ξεκαθαρίζει λοιπόν γνωσιολογικά αυτό που είχε πεί στην αρχή οντολογικά.

Και συνεχίζει για λίγο : « εισί δέ τινές οι, καθάπερ είπομεν, αυτοί τε ενδέχεσθαι φασί το αυτό είναι  και μή είναι, και υπολαμβάνειν ούτως». Και η φοβερή μετάλλαξη της εποχής μας «Υπάρχουν όμως μερικοί που, όπως είπαμε, όχι μονάχα οι ίδιοι λένε ότι ενδεχόμενο είναι το αυτό να είναι και να μήν είναι, αλλά και ότι ενδεχόμενο είναι να σκέπτεται κανείς έτσι.» το υπολαμβάνειν εξελισσεται σε σκέψη; Έγινε σκέψη! Ενώ ο Αριστοτέλης διαρίνει με τόση επιμέλεια το οντολογικό επίπεδο απο το λογικό η σύγχρονη φιλοσοφία τα ταύτισε και την ταυτότητα αυτή ονόμασε σκέψη. Έτσι η οντολογία σήμερα είναι μία ανάπηρη μονοσήμαντη λογική, όπως την διδάσκει ο Γιανναράς π.χ, και το υπό σαν υποκείμενο έγινε εσωτερικότης! Διότι έπρεπε να καταργηθεί η Μεταφυσική, λόγω μόδας. Χωρίς να διαμαρτυρηθεί για την κακοποίηση του λόγου εκ μέρους του Ακινάτη. « Ότι βρήκαμε έτοιμο, στο οποίο όλοι συμφωνούσαν».

Η αρχή της μή–αντιφάσεως όμως του Αριστοτέλη, δέν προστάτευε μόνον τον λόγο και την ευκρίνειά του και την αλήθεια του, αλλά αποτελούσε και έναν νόμο της πραγματικότητος, την οποία προστάτευε απο τα φαντασιοκοπήματα. Όπως μας έδειξε περίτρανα η σημερινή φιλοσοφία και επιστήμη οι οποίες ομολογούν ευθαρσώς συν τοις άλλοις ότι η επιστημονική φαντασία είναι ο οδηγός τους.

ΣΧΟΛΙΟ :  Όπως βλέπουμε ξεκάθαρα λοιπόν η σύμπτωση των αντιθέτων μπορεί καί αγνοεί τις αντιφάσεις, διότι αποφασίστηκε, στα χνάρια του Πλωτίνου, πως ο Θεός είναι το Άπειρο. Κάτι αδιανόητο και ανόητο για την Ορθοδοξία. Κάτι που συναντήσαμε ακόμη και στο κείμενο του Ratzinger. Κάτι που επιτρέπει στο Ζηζιούλα να μιλήσει για διαλεκτική κτιστού και ακτίστου (δηλ, απείρου και πεπερασμένου), τα οποία εν τέλει ταυτίζονται και γεννούν το έκτρωμα της ευχαριστιακής εσχατολογίας. Αυτη η ταύτιση των αντιθέτων ξεκινά απο τον Αυγουστίνο, ο οποίος έθεσε τις βάσεις της μετάλλαξης της φιλοσοφίας σε ψυχολογία. Την οποία τελειοποίησε ο Ακινάτης, προσδιορίζοντας τον Θεό σαν Actus Purus, ή υπέρτατο Είναι, όπως είδαμε στον Ratzinger. Με την αναλογία δέ και την ιεραρχία προσέφεραν αυτές τις ιδιότητες του απείρου και στο πεπερασμένο σαν ένα είδος θεώσης. Και γι’αυτό η επιστήμη έχει βαλθεί να νικήσει τον Θάνατο, το τελευταίο όριο πρίν την τελική μας προσχώρηση στο άπειρο, στον Θεό, πρίν κατορθώσουμε να γεννιόμαστε κατευθείαν μέσα στον Θεό. Η φιλοσοφία του προσώπου είναι ένας καρπός αυτής της μειώσεως των πάντων σε ψυχολογία.

Και όμως οι Πατέρες της Εκκλησίας και ιδιαιτέρως ο Παλαμάς, ο οποίος αντιμετώπισε τον Βαρλαάμ, τον μαθητή του απείρου, επιμένουν: το αιώνιο και το άπειρο δέν υφίστανται παρά μόνον στην διάνοια, διότι δέν είναι προσδιορισμοί του Θεού, διότι υπάρχουν του Θεού ένεκεν, όπως το μηδέν υπάρχει της Δημιουργίας ένεκεν, ποιός ασχολείται όμως με τους Πατέρες; Αυτη την Θεία αγνωσία ή τον γνωστό Νεοπλατωνικό Γνόφο αγνωσίας προσπάθησε στον καιρό του να εισάγει στο Βυζάντιο ο Βαρλαάμ και δέν τα κατάφερε. Κάτι που έγινε εφικτό σήμερα με την φιλοσοφία του προσώπου. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να δεί καθαρά πως αυτή η σύμπτωση των αντιθέτων κυριαρχεί απολύτως στην θεολογία του Ratzinger και είναι μάλιστα λογικώς υπεύθυνη για την Ένωση των Εκκλησιών, παρ' όλες τις διαφορές και τις αντιθέσεις. Οι οποίες θα λυθούν σε μία υπέρτερη σύνθεση, στην οικουμενική Εκκλησία.

Εμείς θα συνεχίσουμε τις διευκρινίσεις και θα αποκαταστατήσουμε την αληθινή αξία του Μέτρου των αρχαίων έναντι της άπειρης διάλυσης και ανοησίας των μοντέρνων. Σήμερα το άπειρο εικονίζεται στην σύγχρονη ειδωλολατρεία σαν ΝΕΟ. Διότι ο νέος είναι άπειρος, με άπειρες δυνατότητες, δηλ, με αδυναμία ωριμάνσεως, δηλ, ευνούχος και καταραμένος, χωρίς καρπό. Κάτι που διαφημίζει στην Ορθοδοξία η Ακαδημία Βόλου, δηλ, ο κ.Καλαϊτζίδης.

Το παιχνίδι για την ανθρωπότητα χάθηκε με τον Ακινάτη και το διαφορετικό απόλυτο που επέβαλε για να εδραιώσει την ανθρωπολογία του. Διότι θεολογία με την αληθινή Πατερική έννοια δέν υπάρχει στη Δύση και δέν υπήρξε ποτέ, αρχής γενομένης απο τον Αυγουστίνο. Μπορείτε να δείτε, εάν...., και την ανάρτηση ο Θεός των φιλοσόφων.

Αμέθυστος