ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΝΕΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΝΕΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

          Ιστορικά ανεγνωρίσθη το μοιραίο λάθος του κομμουνισμού, ο οποίος προσπάθησε να αλλάξει τον κόσμο χωρίς την προηγούμενη αλλαγή του ανθρώπου. Ο Οικουμενισμός είναι η προσπάθεια αλλαγής του ανθρώπου. Γι’ αυτό και στηρίζεται στην ανθρωπολογία. Ο Κομμουνισμός στηρίχτηκε στο σύστημα και στην μέθοδο του Χέγκελ. Ο Οικουμενισμός βασίζεται και αυτός στον Χέγκελ. Από τον Χέγκελ πηγάζει και η σύγχρονη εσχατολογία. ΤΟ ΤΕΛΟΣ, Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Ο οικουμενισμός ξεκινά από τους Ρώσους διανοούμενους, οι οποίοι ωρίμασαν διανοητικά με τον Γερμανικό ιδεαλισμό, υπηρέτησαν με πάθος την καταστροφική κομμουνιστική ουτοπία και αντέστρεψαν το κέντρο της, πίστεψαν ότι η αλλαγή μπορεί να προέλθει μόνον από την πίστη, όχι από την εργασία. Αυτοί οι Ρώσοι Θεολόγοι της διασποράς θεμελίωσαν και την Β' Βατικάνειο σύνοδο, η οποία ανέλαβε την πραγματοποίηση αυτής της αλλαγής της πίστεως. 

Σήμερα η αλλαγή αυτή κατέκτησε τους νεαρούς Έλληνες θεολόγους μέσω των γραπτών του Γιανναρά και του Ζηζιούλα και δρομολογείται από τον Βαρθολομαίο. 

          Το κεντρικό σημείο της ανθρωπολογίας του Γιανναρά είναι η ερμηνεία του προσώπου σαν τρόπου ζωής, κατ’αναλογίαν των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος που είναι τρόποι υπάρξεως! Δεν μας είπε μέχρι σήμερα ποιος είναι ο τρόπος υπάρξεως του Πατρός και πώς τον γνώρισε! Εάν είναι η αγάπη, τότε δεν είναι των υπολοίπων; Αγάπη είναι μήπως, ότι φέρνει στην ύπαρξη τον Υιό και το Πνεύμα; Ότι τους δίνει το Είναι; Υπάρχει δηλαδή ο χρόνος ανάμεσα στα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος; Εάν δεν υπάρχει και είναι παρ’όλα αυτά Πατήρ, είναι διότι δεν ενσαρκώθη και επομένως αυτός ο άγνωστος και αόρατος Θεός, όπως τον δίδαξε ο Βαρλαάμ ακολουθώντας τον Αυγουστίνο, υποστηρίζει τους άπειρους τρόπους της αγάπης, την απόλυτη ελευθερία, την ουσία του ανθρώπου σύμφωνα με τον Γερμανικό ιδεαλισμό; Αγάπα και κάνε ό,τι θές; 

Το κεντρικό σημείο του Ζηζιούλα είναι η εκκλησιολογία! Μία Εκκλησιολογία η οποία στηρίζεται στην σύνθεση Χριστολογίας και Πνευματολογίας. Η Εκκλησιολογία είναι μία ιδιαίτερη σύγχρονος ιδεολογία η οποία σημαίνει την ικανότητα ανανεώσεως και μεταρρυθμίσεως της Εκκλησίας, εκμοντερνισμού της, ώστε να μπορεί να απαντά στα προβλήματα της εποχής μας, δηλαδή στον ατομικισμό. Στηρίζεται στην έννοια του κέντρου. Διεκδικεί τα δικαιώματά της από την ιδρυματική θεσμική διάσταση της Εκκλησίας. Η εκκλησιολογία του Ζηζιούλα σύμφωνα με την κενοδοξία του, ανακεφαλαιώνει την σωτηρία. Όπως πραγματοποιήθηκε με τον Κύριο. Είναι μία λογική εκδοχή του παραλογισμού του Μυστικισμού του Νίτσε. Στην θέση τού Ζαρατούστρα υπάρχει ο Επίσκοπος. Αυτή η λογική που ανιχνεύεται στο σύστημα του, οφείλεται στον θετικό μυστικισμό του Σολόβιεφ και του Μπουλγκάκοφ. Ο επίσκοπος του είναι η ενσάρκωση της Σοφίας. Της τέταρτης υποστάσεως, όπως την δίδαξε ο Μπουλγκάκοφ, αλλά και ο Μπερντιάεφ, ο οποίος δίδαξε την ελευθερία σαν άκτιστη τέταρτη υπόσταση. Στην πραγματικότητα, χαμένοι στο χάος της θεοσοφίας, του αποκρυφισμού και της Καμπάλα που κυριαρχούν στην Δύση, έδωσαν υπόσταση στον Διάμεσο, στο μέντιουμ του πνευματισμού. Μεγάλος πνευματιστής υπήρξε κατ’αρχάς ο Σολόβιεφ και το αγαπημένο του άθλημα ήταν να σηκώνει τραπέζια. Τέτοιες αθλητικές ιστορίες υπάρχουν και στον Σμέμαν, ο οποίος για να αγιάσει τα δώρα, τα σηκώνει μέχρι την Βασιλεία! Σηκώνει όλη την Ιερή Τράπεζα. Και καλύπτει τις πηγές του χρησιμοποιώντας την λέξη υψώνεται! Όλοι αυτοί οι πνευματιστές μιλούν με τον Θεό, βρίσκονται σε διάλογο μαζί του, όπως οι κλασσικοί πνευματιστές μιλούν με τα πνεύματα των νεκρών. Όσο απίστευτο και αν φαίνεται, στην Ελλαδική Ορθοδοξία, αυτή η ύβρις, προσελήφθη σαν Θεολογία. 

Στην Σύναξη αρθμ 127, υπάρχει ένα πολύτιμο κείμενο του Γιαγκάζογλου, αφιερωμένο στην Εκκλησιολογική σύνθεση τού  Ζηζιούλα. Ο Γιαγκάζογλου ανήκει στον στενό κύκλο του Ζηζιούλα. Σ’αυτούς που απευθύνει συχνά-πυκνά το ερώτημά του ο Ζηζιούλας: Τι λένε οι άνθρωποι ότι είμαι; Σ’αυτούς λοιπόν που απαντούν με μία φωνή: ο μεγαλύτερος εν ζωή Θεολόγος! Εδώ που τα λέμε γέρασε κιόλας, άρχισε να καλεί για κριτή του τον χρόνο, που τρώει τα παιδιά του. 

Όπως έλεγε και ο Κόντογλου λοιπόν, ο μοναχισμός δεν είναι τόπος, είναι τρόπος, χωρίς να καταλαβαίνει πώς ευνοούσε τα ιδιόρρυθμα μοναστήρια, ένα μεταβατικό στάδιο του μοναχού στον δρόμο του για την έρημο, παρομοίως και ο Ζηζιούλας μας παροτρύνει στο ιδιόρρυθμο, πέραν του Καλού και του Κακού: «Η Εκκλησία δεν είναι απλώς ένα καθίδρυμα. Είναι τρόπος υπάρξεως, ένας τρόπος του Είναι» προσδίδοντας Είναι στον Θεό, στα ίχνη του Ακινάτη! «Το μυστήριο τής Εκκλησίας, ακόμη και στην ιδρυματική-θεσμική του διάσταση, συνδέεται βαθειά με το Είναι του ανθρώπου, με το Είναι του κόσμου, και με αυτό το Είναι του Θεού» Υψώνοντας την Εκκλησία, σε νέα πανθεϊστική οντότητα: Υπερβαίνοντας τον πανθεϊσμό της ενυπάρξεως, με τον υπερβατικό πανθεϊσμό της Εκκλησιολογίας. 

Ο Οικουμενισμός για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, προσδοκά να αλλάξει και να μεταρρυθμίσει την θεσμική–ιδρυματική Εκκλησία. Όπως το δοκίμασε στον καιρό του ο Προτεσταντισμός. Καταστρέφοντας και καταργώντας τα Μυστήρια, εφόσον καταργεί την άφεση των αμαρτιών και εφόσον ο Επίσκοπος απλώς παρίσταται. 

Οι Οικουμενιστές είναι η αναβίωση των αριστερών και οι αντι-οικουμενιστές των δεξιών, στην Εκκοσμίκευση, ή στην πολιτικοποίηση της Εκκλησίας. Εκσυγχρονιστές και συντηρητικοί με όπλο τους τους κανόνες, κατασπαράσσονται ξανά σ’έναν θρησκευτικό εμφύλιο, χωρίς να υποπτεύονται ότι η Εκκλησία ανήκει στον Κύριο και στους Αγίους Του. Οι οποίοι φέρουν την αλλαγή και την ανανέωση τής διδασκαλίας, υπακούοντας στον Λόγο του Κυρίου, όπως μας φανέρωσε ο Άγιος Σιλουανός. 

Πρίν ολοκληρώσουμε τον πρόλογό μας στην εργασία του Γιαγκάζογλου που προαναφέραμε, ας σημειώσουμε πώς ο Παπισμός είναι η ιστορική εφαρμογή τού αιτήματος και της ανησυχίας των μαθητών του Κυρίου, για το ποιος θα κάθεται στα δεξιά Του. Στον δεξιό θρόνο. Αντιπροσωπεύει την δαιμονική μάχη του δευτέρου. Όπως την βίωσε και ο Νίτσε, ο οποίος ξεσκεπάζοντας την κατσαρόλα, μας φανέρωσε ότι η μάχη για τον δεύτερο, καταλήγει στην εχθρότητα για τον Πρώτο. Ο Παπισμός γέννησε την μεγαλύτερη πνευματική ασθένεια της ιστορίας μας, ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΊΑ, διότι ξέχασε ότι ο Κύριος είναι ο τελευταίος, δεν είναι ο πρώτος. Από την μεγαλομανία αυτή πάσχει και το σύνολο σχεδόν του σημερινού κλήρου. Αυτός είναι ο καταραμένος κληρικαλισμός που εμποδίζει την είσοδο των πιστών στην Βασιλεία. 

Ο Κύριος μάχεται ακόμη για την σωτηρία του απωλολότος, δεν κάθεται στον θρόνο Του, στους ουρανούς όπως τον φαντάζεται ακόμη και ο Ζήσης, ακόμη και ο Σαράντος. 

Αμέθυστος