Υπάρχει ένα κείμενο, που μοιράστηκε κάποια στιγμή τον Μάιο του 2005, πριν αρχίσει η καταιγίδα, σ’ αυτήν τη συγκεκριμένη “Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών”, και που μιλά για την κατάσταση της Εκκλησίας μας σήμερα. Το κείμενο δε αυτό έχει ως εξής:
Η παραβολή του Πρεσβυτέρου
Αυτός ο ιλιγγιώδης πολιτισμός Λατρείας, τον οποίον αποφασίσαμε να συνεχίσουμε σαν κληρονομιά μας, στρίμωξε στη Θεία Λειτουργία όλα τα περιεχόμενα της θεολογίας και σκότωσε και τη Λειτουργία και τη θεολογία. Η Θεία Λειτουργία, το αποκορύφωμα της παραδόσεώς μας, είναι πλέον μια μονοδιάστατη εικόνα. Μια ναΐφ απεικόνιση της αληθινής Εκκλησίας.
Γι’ αυτό ο θεολόγος που κυριαρχεί σήμερα και στηρίζει αυτή την εκτροπή είναι πολύ προσεκτικός στην επιλογή της παραδόσεώς μας. Σταματά στον Δαμασκηνό, σε απόλυτη συμφωνία εξάλλου και με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, με τους θεολόγους της οποίας βρίσκεται σε πυκνό διάλογο, αδιαφορώντας προκλητικά για την πνευματική ζωή της παραδόσεώς μας. Φθάνοντας μάλιστα μέχρι του σημείου της ταυτίσεως της δράσεως του Αγίου Πνεύματος με τους Βουδιστικούς διαλογισμούς.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, αυτή η συγκεκριμένη θεολογία διαθέτει ένα σοβαρό πλεονέκτημα. Μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί σαν βάση για την ένωση των Εκκλησιών. Υιοθετώντας έτσι για πάντα, η Εκκλησία, σαν περιεχόμενο της Οικονομίας της Σωτηρίας, τον Τύπο του Τόπου.
Οι νεώτεροι θεολόγοι, που συνεχίζουν τον κυρίαρχο δρόμο, μάχονται τους Ρώσους θεολόγους για μια θέση στον Ήλιο της Ιστορίας, πιστεύοντας πως αντιπροσωπεύουν την παράδοσή μας. Οι τρεις δυστυχισμένες Ρώμες της Ιστορίας πολεμούν για την επικράτηση, χωρίζοντας στα τρία την Αγία Τριάδα. Αυτή είναι η Ιστορική Πορεία της Εκκλησίας προς την εκμηδένιση.
Φυσικά κανείς πλέον δεν “ορθοτομεί” τον λόγον της Αληθείας και η τηλεόραση και η δόξα της υποκατέστησαν το Φως της Δόξης και την Κρίση του Κυρίου. Η εικόνα δεν παραπέμπει πλέον στο πρωτότυπο. Έγινε το πρωτότυπο. Το καθ’ ομοίωσιν έχασε κάθε περιεχόμενο και υποβαθμίστηκε σε Οντολογία. Όποιος πιστεύει στον Κύριο, δεν είναι πλέον τέλειος άνθρωπος, αφού υπολείπεται ενός Αϊνστάιν, ενός Χάιντεγκερ, ενός Ρικέρ.
Η θεολογία δεν είναι πλέον καρπός προσευχής, αλλά Σύνθεση Αντιθέτων. Μεγάλη, όμως, Σύνθεση. Επιφανών Ιδεολογημάτων, π.χ. Χριστολογίας και Πνευματολογίας. Ή ακόμα χειρότερα: Σύνθεση του κατ’ εικόνα με το καθ’ ομοίωσιν σε κάτι ανώτερο! Σε μια θεολογία που θα απαντά στις ερωτήσεις του Νίτσε, στη Βαρύτητα του Αϊνστάιν, στους αδιέξοδους δρόμους του Χάιντεγκερ.
Ο θεολόγος δεν είναι πλέον υποχρεωμένος να πιει το ποτήρι του Κυρίου!
Όλοι πρέπει να πιουν στο δικό του όνομα.
Η Απόλυτη Πλάνη.
Συνεχίζεται
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου