ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΝΕΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ (6)

 

Σύνθεση Χριστολογίας και πνευματολογίας στο έργο του Μητρ. Περγάμου Ζηζιούλα (5)

 

ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ. 

Οι Θεολογικές διαστάσεις της σύνθεσης. 

«Η σύνθεση αυτή αφορά κυρίως την θεία Οικονομία και έχει καίριες επιπτώσεις στη ζωή και στην διοργάνωση της Εκκλησίας. Πηγή της συνθέσεως αυτής είναι η ίδια η θεολογία της Αγίας Τριάδος, στην οποία η προσωπική ετερότητα δεν αντιμάχεται την ενότητα και την κοινωνία». Δεν είναι ήδη απίστευτο το θράσος; Η καταστροφή που φέρει στην πίστη, και μάλιστα σε ολιγόπιστους και σε ημιμαθείς οι οποίοι προσπαθούν να σκεφθούν διά προσωποποιήσεων!; Καταργήθηκε η ουσία και το ομοούσιον, η ταυτόχρονη ύπαρξη των υποστάσεων, και στην θέση της νοείται σαν μοναδικό περιεχόμενο της Αγίας Τριάδος το Άγιο Πνεύμα, το οποίο υπερβαίνει σαφώς τα όρια μίας υποστάσεως, με απώτερο σκοπό να μειώσει τον Κύριο, για να πάρουν την θέση Του οι Επίσκοποι. Μία θεολογία η οποία έχει σαν συστατικό της στοιχείο την αντίθεσή της σε κάποια άλλη θεολογία. Συγκεκριμένα του Αυγουστίνου: «Το κύριο χαρακτηριστικό της οντολογίας τού οποίου ήταν η νοητική απολυτοποίηση της ενότητος της ουσίας σε βάρος της αλήθειας των προσώπων, της αλήθειας για την ενότητα ως προσωπική κοινωνία». Χρ. Γιανναρά, Αλήθεια και ενότης της Εκκλησίας σ 132. «Με το Filioque υποδηλώνεται η άρνηση να διακριθή η προσωπική αρχή της διαφοροποίησης των ιδιωμάτων των Θείων Υποστάσεων, που είναι μόνη η Υπόσταση του Πατρός, προκειμένου να δοθή η προτεραιότητα στην ενότητα της Θείας ουσίας». Στην Σελ 133 του ιδίου! 

Επειδή όμως είναι αδύνατον να εφαρμοσθούν στην Αγία Τριάδα ανθρώπινοι κανόνες λογικής και στοχασμού, καταλήγουν όλα όσα προβάλλουμε στον Θεό, σε φαύλο κύκλο. Στην περίπτωση μας δηλαδή στον Αυγουστίνο. Όπως είναι ήδη γνωστό ο Αυγουστίνος δεν δέχθηκε τον όρο υποστάσεις στην Αγία Τριάδα και προτίμησε τον όρο πρόσωπο, ταυτίζοντάς τους. Κάτι που δεν έκαναν ποτέ οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Έτσι ναι μεν ο Αυγουστίνος δέχεται την ουσία σαν ενότητα αλλά ταυτίζει ταυτοχρόνως την ουσία με τις υποστάσεις. Δέχεται δηλαδή ότι το πρόσωπο τού Πατρός είναι αίτιο όχι μόνον της υποστάσεως του Υιού και του Αγίου Πνεύματος αλλά και της ουσίας και της ενέργειας. Και οι υποστάσεις δεν είναι ένας ιδιαίτερος τρόπο υπάρξεως της ουσίας και ενέργειας αλλά ένας απολυτοποιημένος έτερος τρόπος υπάρξεως που προφυλάσσεται από την διάλυση και την αυτονόμηση με την μοναρχία του Πατρός. Ταυτίζοντας την ουσία με την θέληση, την θέληση του Πατρός. Στα χνάρια περίπου της φιλοσοφίας του Αριστοτέλη ο οποίος διέκρινε ουσία πρώτη και ουσία δεύτερη. Καθολική και ιδιαίτερη. Η Δύση όμως με την Αναγέννηση της ειδωλολατρίας κατήργησε την πρώτη ουσία, την καθολικότητα, διατηρώντας τήν δεύτερη, την ουσία που γεννά την ιδιαιτερότητα, την ατομικότητα. Η οποία δεν διαιρείται επ’άπειρον, λόγω των σχέσεων. Κατ’αναλογίαν των σχέσεων των προσώπων της Αγίας Τριάδος. Οι οποίες σχέσεις δεν αντιμάχονται την ενότητα και την κοινωνία. «Μία άρρητη ισορροπία και ομοτιμία. Χαρακτηρίζει την σχέση του Υιού και του πνεύματος προς τον Πατέρα. Η απουσία δε του filioque (στην Ορθόδοξη Πατερική παράδοση) επισημαίνει πέρα από την πατρική αιτιότητα και την αμοιβαία συνύπαρξη και έκφανση του Υιού και του Πνεύματος» Ολοκληρώνοντας την καταστροφή της σωτηρίας μας, ακολουθούν γι’άλλη μια φορά τον Αυγουστίνο, ο οποίος ταυτίζει την αποστολή, την θέληση, με την Γέννηση και τήν Εκπόρευση. Ο οποίος ταυτίζει την αΐδια Τριάδα με την Οικονομική και την οικονομική με το κατ’εικόνα και το καθ’ομοίωσιν, καταλήγοντας στην έννοια μίας ενυπάρχουσας Τριάδος η οποία φανερώνεται στην ενσάρκωση και την οικονομία. Η οποία ταυτίζεται με την Εκκλησία. Δίνοντας την Χριστιανική ταυτότητα! Μία αλυσίδα ταυτίσεων και εξισώσεων που φτάνουν μέχρι την εξίσωση του Αϊνστάιν, ο οποίος ταυτίζει ύλη και ενέργεια, καταργώντας ουσιαστικά την ύλη, μεταμορφώνοντας τα πάντα σε αθάνατη ενέργεια, που είναι η σύγχρονη εκδοχή του Βουδιστικού Νιρβάνα. Του Χριστιανικού μηδενός. Που γεννά το Αληθινό ΕΓΩ. 

Ας προσέξουμε την έκφραση του Γιανναρά: «Με το Filioque η Δύση αρνείται την προσωπική αρχή της διαφοροποιήσεως των ιδιωμάτων των Θείων Υποστάσεων». Η διαφοροποίηση είναι ένας όρος τής ψυχολογίας, και είναι αναγκαία για την ωρίμανση του ανθρώπου, του puer aeternus, ο οποίος ζει στην κατάσταση της ασυνείδητης ενώσεως των αντιθέτων, στην ταύτιση του καλού και του κακού. Η πορεία προς την συνειδητότητα, και την εξατομίκευση, που είναι η σύγχρονη ψυχολογική θέωση, διαφοροποιεί τα αντίθετα και τα ενώνει σε μία υπερβατική σύνθεση που γεννά το αληθινό ΕΓΩ, την θέωση. Ένα έργο απαραίτητο στον ίδιο τον Θεό, διότι ο άνθρωπος είναι βοηθός του Θεού, στο έργο αυτό, της συνθέσεως τού καλού και του κακού, το οποίο είναι η αδυναμία του Θεού, αυτό που εμποδίζει την ολοκλήρωση του Θεού σαν Θεού και ο λόγος της Δημιουργίας του ανθρώπου και του κόσμου, ώστε ο άνθρωπος να βοηθήσει στην σύνθεση αυτή, η οποία ολοκληρώνει ταυτόχρονα και τον Θεό. Ώστε ο Θεός να βρίσκεται παντού και στα πάντα. 

Η αρχή αυτή της διαφοροποιήσεως μας γυρίζει δυστυχώς στην έννοια της αρχαίας δημιουργίας, της μορφοποιήσεως. Διότι ο αρχαίος δημιουργός Θεός, μορφοποίησε το χάος, το ήδη υπάρχον, που ονομάζεται ουροβόρος στην ψυχολογία, που είναι το μηδέν της σημερινής επιστήμης, όπου όλα είναι εν δυνάμει, και παίρνουν μπρός με την σπίθα του Μπιγκ Μπάνγκ, μία έκρηξη που διαφοροποιεί το δυνάμει σε ενεργεία και δίνει μορφή στην ζωή και ενέργεια για να γεννηθεί η διαφοροποίηση και η ποικιλία και πολυμορφία της ζωής αυτής. Αυτόν τον Θεό που λάτρευσε η ειδωλολατρία, ιδιαιτέρως με τον Διόνυσο ο οποίος καταργούσε την τάξη καί μάς πρόσφερε την εμπειρία του χάους, του αγνώστου Θεού της ειδωλολατρίας, ονόμασαν κακό Θεό οι Γνωστικοί, βασιζόμενοι στο Νιρβάνα του Βούδα, ο οποίος είχε ήδη αναβαθμίσει το Χάος, ονομάζοντας το Ειρήνη. Το αδιαφοροποίητο Μηδέν. Και τι ειρωνεία αυτό το Μηδέν να είναι το αληθινό Εγώ του Γερμανικού ιδεαλισμού, το οποίο ενσαρκώνεται στον σημερινό νέο, γεννώντας τον Puer aeternus. Το παιδί τής αγάπης. Τον θρίαμβο του Πατρός, ο οποίος ξεπερνώντας τον Υιό που απαιτούσε θυσία και το Άγιο Πνεύμα που απαιτούσε Σοφία και κοινωνία, δίνει την αγάπη στη Γή, που δεν απαιτεί τίποτε, βιώνοντας την δική του ελευθερία την οποία προσφέρει και στα δημιουργήματα του επιτέλους. Τα έσχατα. Το χάπι έντ. Το Χόλλυγουντ χάραξε τον δρόμο, που ακολουθεί ο Οικουμενισμός. 

Τελευταίος εχθρός του Οικουμενισμού,ο Γεροντισμός. Ο Μοναχισμός και η ασκητική παράδοση του Αγίου Όρους. Ο υπέρτατος εχθρός της εκκλησιολογίας του Ζηζιούλα, η Φιλοκαλία. Ο Γέροντας είναι μία εικόνα του Αγίου, το εκκλησιαστικό έσχατο. Αλλά δυστυχώς σήμερα, ταυτίστηκε με τον Γεροντισμό του κλήρου και είναι πλέον εύκολο θύμα. Διότι ο κλήρος θα τον ανταλλάξει εύκολα με το πρωτείο. Προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία του και τον Φαρισαϊσμό του. Η αχίλλειος πτέρνα λοιπόν της παραδόσεως μας είναι ότι η Αγιότης ταυτίστηκε με την θεραπεία. Η οποία σημαίνει αποκατάσταση του αρχαίου κάλλους, στην καλύτερη περίπτωση. Και βάζει σε κίνδυνο την καινή δημιουργία της ενσαρκώσεως. Διότι προσλαμβάνεται σαν ανακαίνιση. Και η ανακαίνιση σαν ανάσταση. Μία εννοιολόγηση της σωτηρίας, η οποία έχει ήδη προσληφθεί από τον Οικουμενισμό. Ο οποίος αρνείται όμως την έννοια της θεραπείας, την έννοια της Εκκλησίας σαν νοσοκομείου, διότι ο Οικουμενισμός αρνείται την πτώση. Και την μετάνοια. Και ακριβώς την μετάνοια διαβάλλει μυστικώς η θεραπευτική έννοια της σωτηρίας. Μία έννοια η οποία επινοήθηκε για να πολεμήσει τον Οικουμενισμό, αλλά επειδή ακριβώς είναι επινόηση θα καταλήξει βοηθός του, στην καταστροφή της Εκκλησίας, και η τοποθέτηση στην θέση της, της εκκλησιολογίας. 

Ο αυθεντικός Χριστιανός γνωρίζει μόνον την χαρά της Αναστάσεως γι’αυτό και χαίρεται και μοιράζεται την χαρά του, ακόμη και στον χαιρετισμό του. Το Γειά και Χαρά είναι περιττή πρόσθεση και επικίνδυνη. Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΝΙΚΗΣΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΜΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ. ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ. ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ.

ΤΕΛΟΣ.

Αμέθυστος.