Βιολογική καταγωγή του ανθρώπου (Ιωάννη Καρδάση-Χημικού)

Εισαγωγικά.

Στο παρόν μικρό πόνημα παρουσιάζεται η βιολογική καταγωγή του ανθρώπου, όπως αυτή οριοθετείται από τη σύγχρονη Επιστήμη της Βιολογίας.

Στο φυλογενετικό δένδρο καταγωγής του ανθρώπου, πουθενά δεν αναφέρεται καταγωγή του από τον πίθηκο, αν και αυτό δεν ενοχλεί τον π. Ι Ρωμανίδη, ο οποίος αναφέρει, ότι το αν κατάγεται ή όχι ο άνθρωπος από τον πίθηκο δεν είναι θεολογικό πρόβλημα, αλλά πρόβλημα της Παλαιοντολογίας και δεν θα πέσει κάτω η Ορθοδοξία, αν αποδειχθεί επιστημονικά, ότι ο άνθρωπος πράγματι κατάγεται από τον πίθηκο. Η Ορθοδοξία δεν είναι Παλαιοντολογία και στην Ορθοδοξία δεν κάνουμε θεολογία περί του παρελθόντος, αλλά επί του παρόντος.

Ωραία, κατανοητά και αληθινά τα λόγια του μεγάλου αυτού θεολόγου, αλλά άντε τώρα να πείσεις κάποιους θεολόγους και θεολογούντες, ότι η Αγία Γραφή εκτός από τη Σωτηρία διδάσκει Κοσμολογία και Ανθρωπολογία. Ο Χριστός “καταδέχτηκε” να γίνει άνθρωπος, για τη σωτηρία του ανθρώπου, ενώ ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταδεχτεί, να προέρχεται από ζώο (και όχι από σκέτο ανόργανο χώμα), ώστε δια της ζωϊκής του φύσης, να μπορεί να γίνει μεσίτης μεταξύ Θεού και κόσμου, για τη σωτηρία του κόσμου (κατά τον άγιο Μάξιμο Ομολογιτή).

Αλλά, αν θέλουν οι υποστηρίζοντες κατά γράμμα την αφήγηση της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου, να είναι συνεπείς με τις αρχές τους, θα πρέπει να παραδεχτούν αυτό που λέγει η ίδια η Αγία Γραφή περί της γης, ότι είναι δηλ. ένας ακίνητος δίσκος, στο κέντρο του σύμπαντος, που στηρίζεται σε τέσσερις στύλους στα νερά της αβύσου και που η ίδια στηρίζει τα νερά του στερεώματος με επίσης τέσσερις στύλους, όπως σαφώς αναγράφεται στους Ψαλμούς (77, 23 και 103, 13), Ησαϊας (24, 18), Γεν. (7. 11), Δ΄ Βασ. (7.2) κ.ά. και που υποστηρίζουν έξη Πατέρες της Εκκλησίας (Μ. Αθανάσιος, Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος Νύσσης, Ιω. Δαμασκηνός, Γρ. Παλαμάς, Συμεών Θεσσαλονίκης). Στην περίπτωση αυτή, που πάει το: “μη μέταιρε όρια αιώνια α έθετον οι πατέρες”;

Φαίνεται, ότι ορισμένοι έχουν μείνει ακόμη στην εποχή, που η Θεολογία ήλεγχε όλες τις άλλες Επιστήμες, και που σε κάθε ανακάλυψη έπρεπε να παρθεί η άδεια της Εκκλησίας, για να μπορέσει να διατυπωθεί. Ας θυμηθούμε τις κλασικές περιπτώσεις του Πολωνού Κοπέρνικου, που ανέτρεψε τη θεωρία της γεωκεντρικότητας του Πτολεμαίου και υιοθέτησε την ηλιοκεντρικότητα στο βιβλίο του “Περιστροφές των Ουρανίων Σφαιρών” και το οποίο εντάχθηκε στον “Κατάλογο των απαγορευμένων Βιβλίων” του Βατικανού, αλλά και του Ιταλού Γαλιλαίου, που υποστήριξε την ηλιοκεντρικότητα του Κοπέρνικου και ο οποίος πέρασε από δίκη στην Ι. Εξέταση, το 1633, και αναγκάστηκε να υποστηρίξει την ακινησία της γης!. Αν λοιπόν ορισμένοι θέλουν να είναι συνεχιστές της πολιτικής του Βατικανού, κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, που στηρίζετο στο γράμμα της Αγίας Γραφής, τότε με γειά τους και χαρά τους, αλλά οφείλουν να σταματήσουν μια προπαγάνδα, περί της ακινησίας των πάντων, που πλέον μόνο μιας ψυχιατρικής αντιμετώπισης μπορεί να τύχει!

ΙΚ

Βιολογική  καταγωγή του ανθρώπου
Το βιβλίο της Γένεσης ξεκινά με τις φράσεις: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» και η επίσημη μετάφραση μας δίνει το: «Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη». Δηλαδή θέλει να πει, ότι δημιούργησε τη γη που πατάμε και τον ουρανό που βλέπουμε; Όχι, λέγει ο Αρχιμανδρίτης και αστροφυσικός π. Αστέριος Χατζηνικολάου, στο βιβλίο του «Αρχή και τέλος του κόσμου». Αυτή η πρόταση θέλει να πει: «Με την έναρξη του χρόνου, ο Θεός δημιούργησε τον χώρο και την ύλη». Είναι έτσι ακριβώς, καθότι σήμερα η Κβαντομηχανική μας λέγει, ότι ο χωροχρόνος αυτός μετατρέπεται σε ύλη, καθότι ο χωροχρόνος δημιουργείται από εν-υλώσεις και εξαϋλώσεις κυμάτων πιθανοτήτων, που εξαρτώνται από τον νόμο των πιθανοτήτων, που με τη σειρά τους είναι το θεμελιωδέστερο συστατικό του σύμπαντος.
Αφού λοιπόν κατά τη κβαντική διακύμανση του κενού διαπιστώνονται αναταράξεις, που υπακούουν στο νόμο των πιθανοτήτων, αυτό σημαίνει ύπαρξη αιτίας των νόμων αυτών, δηλ. σημαίνει ύπαρξη Δημιουργού των νόμων αυτών, που με τη σειρά του σημαίνει ύπαρξη ανωτάτου νοήμονος όντος, ανωτάτου νομοθέτη, η ύπαρξη του οποίου δεν είναι απλώς έξω-χωροχρονική, αλλά και εξω-πιθανοτική. Κάτι που δεν υπόκειται καν στο νόμο των πιθανοτήτων, αλλά που ορίζει τις πιθανότητες αυτές. Και κάτι τέτοιο, δεν είναι δυνατόν να αναζητηθεί μέσα στο πιθανοκρατικό μας σύμπαν!
Διαβάζουμε πάλι στο 2^ο κεφάλαιο της Γένεσης, ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από το χώμα της γης και φύσηξε μέσα στα ρουθούνια του πνοή ζωής. Όπως και στον πρώτο στίχο της Γένεσης, έτσι και εδώ, το πλάσιμο του ανθρώπου από το χώμα (και μάλιστα χωρίς νερό) δεν σημαίνει, ότι ο Θεός πήρε χώμα, που είναι ανόργανη ύλη, αποτελούμενη από μόρια πυριτίου και δημιούργησε τον άνθρωπο, γιατί αυτό θα ήταν αντίθετο με το νόμο του Θεού, ότι μια ζωή παράγεται από άλλη ζωή και όχι από νεκρή ύλη, αλλά αντίθετα σημαίνει, ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο από υλικά συστατικά και μάλιστα οργανικά, ώστε το τέλειο αυτό δημιούργημα του να συνδέεται με τα υπόλοιπα δημιουργήματα, και έτσι να μπορεί δια της μεσιτείας του προς το Θεό να επιτύχει τη σωτηρία του κόσμου (κατά τον άγιο Μάξιμο Ομολογητή).
Τα ανωτέρω, πράγματι αποτελούν θεολογικό ζήτημα, που αντιτίθεται στον Δημιουργισμό, που θέλει τα ζώα να έχουν πλαστεί ξεχωριστά και είναι το ζήτημα της ίδιας της σωτηρίας της κτίσεως! Επειδή σε αυτό έχουν γραφεί πολλά, εδώ θα πούμε μόνον ότι αν ο άνθρωπος και τα ζώα δεν είναι μεταξύ τους συγγενείς, τότε όλο το σχέδιο του Θεού για σωτηρία του ανθρώπου και της κτίσεως, ακόμα και η ίδια η λογική τη ενανθρώπισης του Θεού, καταρρέει!
Εάν τα ζώα δεν συγγενεύουν μεταξύ τους, αλλά τα είδη τους είναι σαφώς διαχωρισμένα από τη δημιουργία τους, και εάν ομοίως και ο άνθρωπος δεν συγγενεύει με τα ζώα, τότε ούτε ως ιερέας τους μπορεί να λειτουργήσει, ούτε να αφθαρτοποιηθεί η κτίση μέσω της αφθαρτοποίησης του βασιλιά και ιερέα της, του ανθρώπου, ούτε έχει κανένα μέλλον η ζωική δημιουργία, στον καιρό της Δευτέρας Παρουσίας, όπου τα πάντα θα προσληφθούν στο Σώμα του Χριστού, λόγω της συγγένειάς τους με Αυτόν! Άρα ματαίως ενανθρώπισε και ματαίως ο άνθρωπος πλάστηκε σε μια κτίση την οποία δεν μπορεί να αφθαρτοποιήσει, μια και είναι ξένος προς αυτήν!
Μήπως σώζει την κτίση το ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος από χώμα όπως και αυτή; Μα αν πράγματι συμβαίνει αυτό, τότε γιατί ορισμένοι θίγονται, όταν λέμε ότι είναι ο άνθρωπος ένας από τα ζώα της γης, και δεν θίγονται από το ότι είναι ΧΩΜΑ της γης;
Όλοι γνωρίζουμε, ότι δημιουργήθηκε η επιστήμη της Βιολογίας, η οποία εξετάζει τον άνθρωπο ως προς την ανατομία, φυσιολογία, ανάπτυξη, γενετική, παθολογία, συμπεριφορά και την εξελικτική πορεία του βιολογικού αυτού είδους, από την εποχή που ξεχώρισε ως ιδιαίτερος κλάδος των Πρωτευόντων, συμπεριλαμβανομένου του εύφρονα ανθρώπου (Homo sapiens) καθώς και τις φυλογενετικές του σχέσεις, με άλλους συγγενικούς οργανισμούς. Αυτές οι επιστήμες εξετάζουν τον άνθρωπο μόνον από τη υλική πλευρά και όχι από την πνευματική.
Σύμφωνα λοιπόν με την Επιστήμη της Βιολογίας, ο άνθρωπος είναι ο τελευταίος κρίκος σ’ αυτή την αλυσίδα της δημιουργίας, που ξεκινάει από την επικράτεια των Ευκαρυωτικών όντων, τα οποία αποτελούνται από ευκαρυωτικά κύτταρα. Ευκαρυωτικά κύτταρα είναι εκείνα, που έχουν ευδιάκριτο πυρήνα (= κάρυον) που περικλείεται από μια κυτταρική μεμβράνη, αντίθετα από τα προ-καρυωτικά κύτταρα, που δεν έχουν πυρήνα και τέτοια είναι τα βακτήρια. Από τα ευκαρυωτικά αυτά όντα δημιουργούνται τα πρωτόζωα, τα φύκη, τα φυτά και τα ζώα. Από το βασίλειο των ζώων ξεκινάει μια αλυσίδα, που μέσω των Χορδωτών, των Τετραπόδων και των Θηλαστικών καταλήγει στα Πρωτεύοντα ζώα και μέσω των Ανθρωποειδών φθάνει στον Άνθρωπο. Παρατηρείται, ότι στην αλυσίδα αυτή και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει καταγωγή του ανθρώπου από πίθηκο, ακόμη και στην περίπτωση του πιο ανεπτυγμένου πιθήκου, του Χιμπαντζή, που είναι φυλογενετικά, ο πλησιέστερος προς τον άνθρωπο, έχοντας το 94% του DNA του κοινό με αυτό του ανθρώπου.
Τον 20^ο αιώνα, μια καθαρά τεχνολογική επιστήμη, η Φυσική και μετά την ανάπτυξη της θεωρίας της σχετικότητας του Einstein, έψαυσε και το πνευματικό μέρος του ανθρώπου, δηλ. την ψυχή! Έτσι θεώρησε, ότι η Ύλη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια καμπύλωση του χώρου, οπότε, όπου δεν υπάρχει καμπύλωση του χώρου δεν υπάρχει ύλη, ενώ όπου παρατηρείται καμπύλωση του χώρου, αυτό σημαίνει, ότι εκεί υπάρχει συγκέντρωση ύλης. Επίσης, η θεωρία αυτή εισήγαγε μια 4^η διάσταση, εκτός από τις τρεις που γίνονται αντιληπτές δια των αισθήσεων: το μήκος, το πλάτος και το ύψος. Εισήγαγε το χρόνο, που δεν γίνεται αντιληπτός δια των αισθήσεων, αλλά δύναται να μετρηθεί. Υπάρχει όμως και χρόνος που δεν μπορεί να μετρηθεί και αποκαλείται χρόνος άχρονος και δεν ανήκει στη σφαίρα του υλικού κόσμου.
Έτσι η Φυσική, μετά τη διατύπωση και την περαιτέρω επεξεργασία της θεωρίας της σχετικότητας, μπορεί δειλά να προσεγγίσει τον άνθρωπο, τόσο στο υλικό του μέρος, το σώμα, όσο και στο πνευματικό του μέρος, την ψυχή! Το σώμα, που είναι το υλικό μέρος του ανθρώπου, το θεωρεί ως συγκέντρωση ύλης, λόγω της καμπυλότητας του χώρου που παρουσιάζεται και μάλιστα η Κβαντική Φυσική φθάνει να τον θεωρήσει ως φωτόνιο, δηλ. διφυές ον, αποτελούμενο από. σωματίδιο και κύμα, όπου θεωρείται ως σωματίδιο τεράστιας μάζας και κύμα απείρου συχνότητας! Ως προς την ψυχή, που είναι το πνευματικό μέρος του ανθρώπου, την θεωρεί ως μια μη μετρήσιμη διάσταση του χρόνου, που την αποκαλεί, ως ο άχρονος χρόνος!
Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ